Jobless! Hey!

Zo ben je iets, en zo ben je niets. Tenminste, in de ogen van de prachtige consumptiemaatschappij, waarin we allen zo gelukkig leven. Opeens ben je veranderd van een koopkrachtig mens naar een parasiet, een uitvreter, een nietsnut. Met de potentie voor een hobobaardje, en dreadlocks, en misschien voor het gemak ook maar een drugsverslaving, om het af te maken.

En toegegeven, hoe wanstaltig geestdodend kut het telefonisch enqueteren ook mocht zijn: de wekelijkse 50,47 maakte veel, heel veel geld. Het verbloemde niet dat werkelijk waar níemand op je zat te wachten, of de keren dat je mensen tijdens een Oranje-wedstrijd moest bellen en je schuimbekkende patriotten aan de lijn kreeg, of de contactarme bejaarden die bijna in tranen uitbarstten als je ze moest vertellen dat ze helaas niet binnen onze doelgroep vielen, maar toch: materialistische bevrediging was puik.

Maar nu kan ik mijn survivalskills perfectioneren! En misschien uit huis gaan, een kraakpand binnenstormen en de rest van mijn leven dumpsterdiven en geëngageerde liedjes zingen, terwijl ik Bob Dylan getormenteerde lijf muzikaal verkracht met mijn valse Spaanse gitaar!
En! En! Een baard laten staan dus!

Helemaal geinspireerd door het folkpunk-wonder dat de drummer van Against me! heet (of nou ja, hij heet Warren maar iedereen noemt hem 'die ene met die baard' of 'die ene drummer die af en toe een woord mee mag zingen en daar verschrikkelijk blij van wordt') kan het nu eindelijk gebeuren!
Tot dusver ben ik niet verder gekomen dan vlas-stoppeltjes, en zelfs die worden telkens weer panisch afgeschoren omdat ik er meteen vier jaar jonger uitzie met die ranzige haartjes overal, maar ooit. Ooit!

Tenzij ik volgende week weer iets nieuws geestdodens heb gevonden, en niet meer hoef te leven van jullie belastingcenten, maar dat zie ik niet echt gebeuren. Eigenlijk.

Tripo.

En om deze plotselinge lawine aan activiteit af te maken, en omdat er onherroepelijk mensen zijn die geen idéé hebben waar ik het over had met die eennalaatste update:

Youtube voorziet in Sonische oorlogsvoering-goedheid. Zet die woofer maar heel erg open, dan heb je een fractie van de reden waarom jullie er de volgende keer ook moeten zijn, in plaats van mij alleen tussen de zwervers en toeristen en algemene randfiguren rond te laten zwerven:


Hijak. In de Melkweg.


Goth Trad. En skankende crusthippie. In de Melkweg.

En dit nog.

Wel vreemd trouwens. Veranderd van studie, kennissenkring, buitenschoolse activiteiten, internet/mensen-die-daadwerkelijk-kunnen-zien-of-je-kleding-aan-hebt-als-je-met-ze-praat verhoudingen en dieet (tofu smaakt stiekem níet naar karton, maar gewoon naar saai!), en nog is er eigenlijk niks veranderd.

Nog is het 2 uur, nog moet ik er over een paar uur uit, nog werk ik noest aan ellenlange opdrachten, nog blaast Hüsker Dü door de speakers en is de kans vrij groot dat er straks minstens één ouder in zijn/haar ondergoed mij toe staat te blaffen, nog is caffeïne de bron van tig zenuwtrekjes en inspiratie-momenten, nog maak ik me druk over mijn bestaan en het wereldleed, nog ben ik ervan overtuigd dat ik verdomd-geschikt-zou-zijn-als-trucker dus-waarom-doe-ik-dit-eigenlijk, nog ben ik waardeloos in deadlines, nog moet ik me ervan weerhouden om niet Kerouac achterna te reizen en die hele tyfusbende achter me te laten, en nog weet ik er eigenlijk helemaal niks over te schrijven.

Maar ja. Wat doe je eraan.

Sonic Warfare, mensen!

Amsterdam doet dubstep! En dat kunnen ze!



Vrijdagnacht was het tijd om de helden van Deep Medi Musik in de Melkweg, Nederland te verwelkomen. Short voor Deep Meditation, wat meteen duidelijk maakt wat verwacht kon worden: dubgeluiden alsof ze van een goedkeurend knikkende Scientist zelf komen , soundscapes die zich langzaam ontrollen, en daar bovenop de allesoverheersende bas. Een constante variatie aan geluidsgolven, baslijnen en voortstuwende beats die je keihard in een flinke audiotrip schoppen, om er helemaal gedesorienteerd uit te komen.

Kromestar helaas gedeeltelijk moeten missen omdat ik na welgeteld vier minuten al stond te leunen tegen pilaren die achteraf er helemaal niet bleken te zijn, en een beetje buitenlucht toch wel een must was. Chronisch gebrek aan slaap, overpriced Guinness en hele nare Falafel matchen voor geen meter, en dat is balen, want het broertje van Skream deed het 'm hárd.

Verder speciale aandacht voor Mala, die eigenhandig een emmer spiritus op het vuurtje tyfte. Gewoon, door het publiek perfect aan te voelen, de één na de andere banger op te zetten. Hij deelde uit, het volk vrat vol overgave, en het was goed. Én speciale aandacht voor de geluidsmannen in de Melkweg, die de kunst van het afstellen snappen. Niks piep, niks ruis, gewoon een bas die je letterlijk door je keel voelde gieren. In tegenstelling tot sommige zalen, want het aantal frequenties dat ik waarschijnlijk nooit meer zal horen is inmiddels al op een gemuteerde hand te tellen. : (

Volgende keer weer, maar dan in de Domstad. Want dat station pit toch het best! =D