Blokkenschema Lowlands online!

Ja, hier dus.

Dus. Even zien:

- Dizzee Rascal vs. Editors.
- Aaron Spectre die vrolijk begint als The Good, The Bad & The Queen nog bezig zijn.
- Interpol in de Grolsch, wat ellebogen tijdens de melodramatiek wordt.
- C-Mon & Kypski die op een onmogelijk tijdstip tegen Blaxtar aanschurken.
- Kempi.
- De enige dubstep-act tijdens datzelfde Interpol. Het is een hype! Doe er eens op inspelen!
- Sonic Youth vs. Goose. Tenzij die eerste Daydream Nation spelen, dan erm. Niet.
- Trentemöller. Tegenover. Arcade Fire. D:

En als heerlijke uitsmijter:

Dinosaur Jr. Staat. Tegenover. Tool.

ZE BLOCK OF DOOM.

Nou kan Maynard me zwáár gestolen worden, en die enge evangelistische fans van hem al helemaal (geitenkoppen en omgekeerde kruizen mogen voor het bekende adres in brand gestoken worden!), maar ik wil verdomme Schism horen, en daarna 'feh' doen en wegslenteren, om daarna de woedende sektarische lynchmobs te ontlopen!

Conclusie: dit jaar hoeven de planners niet écht heel erg dood, maar met een boxershort vol vleesmarinade een Oost-Europese Dobermann-fokkerij binnen wandelen is toch wel het mínste.

Nog maar 21 dagen! Yay!

En die pasta!

We gaan door met de metroman-koers, want dit is een stúk makkelijker te schrijven dan een beschrijving over iedere vorm van lichaamsvocht dat ik verloor toen ik de nieuwe Bad Brains hoorde, of een borderline xenofoob-maar-toch-knuffelig verslag over de mensen met wie ik samen werk!

Dat, en we hebben pesto-pasta gedaan, en dat verdient ook zijn eigen ongemakkelijke driehonderd woorden met drie phonecame foto's erbij!

Volgens het recept moest er een vijzel gebruikt worden, maar in de meest fancy, twee hypotheken kostende keuken was er niet zoiets als een kom-met-een-stampding. Dus hey, kom-met-juslepel. Wat bewijst dat ik kan overleven in een post-apocalyptische wereld die overheerst wordt door kakkerlak-berijdende nazi's!



Die olijfolie en parmezaanse kaas erbij, zodat het er níet uitziet als pijnboompitten-met-knoflook, maar drassige pijnboompitten-met-knoflook.. Heuj!

RESULT.
Of nou ja. Verhoudingen die nergens op sloegen, maar de parmezaanse kaas smaakte zo sterk dat het weer enigzins goed kwam. Op een soort-van-halfslachtige manier.

Oh well, dit wordt nog tweehonderd keer gedaan totdat ik dit onder de knie heb, en door kan naar het volgende gerecht!

We doen die saté!

Ingrediënten zijn gekocht! Aanbevolen hoeveelheden zijn genegeerd! Hygiene is met een flinke korrel zout genomen!

Nou ja, zoiets, maar dan een stuk minder spectaculair! Vandaag me gewaagd aan de satémarinade van mevrouw oma van Channah, en nu ligt het daar in te trekken. Morgen doen met Aardappel Idee (niet lachen, dat hádden we nog, en beter dat je het dan gaat gebruiken ook) en doperwtjes. Uit pot. (SSSSHT.)

Without furder ado, en omdat ik die foto's toch gemaakt heb:

Ingredienten en gesneden vlees! Daarna raakte ik in de war omdat het niet verwerkt genoeg was voor mijn westerse smaak, dus marinade!

LIVE HONEY STIRRIN ACTION HOT XXX

Result! \o/

Dit weekend de Chan-pasta, wat iets meer pannen en ingredienten en stappen vereist, dus meer potentiele levensgevaarlijke situaties en vermaak! Maar dat is dan, en deze dingen zijn té leuk om te schrijven en te fotograferen en mee te patsen, dus reken maar dat ik dit nog wel even volhoud. Maar nu vleesch met treurige kruidenaardappeltjes!

Oh. En de nieuwe Aesop Rock is té dope voor woorden. Ga downloaden, zwerft overal rond. :)
Dat jullie het weten.

OH GOD IK KOOK.

Een hele, hele, héle tijd geleden heb ik als stuurloos knulletje de hulp ingeroepen van het internet. Niet vanwege vreemde bultjes op mijn penis of 'OH MIJN GOD MIJN VRIENDIN LIGT OP MIJN BED WAT NU', maar omdat ik niet kon koken. En dat wel moest.

Long story short: het werd een succes. Drie topics vol mensen die met betraande ogen toekeken hoe een klein hyperactief jochie erin slaagde om 'ei met afbakbrood' te doen mislukken, om daarna dolenthousiast te juichen bij het zien van mijn deprimerende hoopje kots. Met tomaat.


Nou ja, dat dus.

Daarna werd het heel erg stil, door een gloednieuwe keuken, designspatels van 40 euro (in blinging chroom!) en een vader die claimerig wordt bij het zien van zíjn gaspitten en zíjn niemand-gebruikt-het-ding-maar-toch-is-het-goed-dat-ie-er-is blender.

Tot nu! Chan (all-over baas, en ze weet het!) heeft in een vlaag van enthousiasme een volgepropte envelop met recepten én godvergeten enge stickers gestuurd, en nu gaat het weer doen!

De stickers. Al zijn die van mij kleiner en glitteriger en PURE GEDESTILLEERDE SCHATTIGHEID GEMAAKT DOOR SATAN OP ZIJN VRIJE DAG. D:

Het eerste toetje is al gemaakt, en hoewel het érg goed smaakte (niet gek met een lading likeur en ricottakaas waarmee je een roedel ratten neer krijgt) was het door verkeerd roomgebruik uitgelopen op een treurig hoopje genot met ingemaakte kersen erop. Máár! Binnenkort dus meer, want de gehaktballen (ja echt, ja) staan al op de planning!

Hoera voor uitroeptekengebruik!

Nog steeds terug!

Zo, dus. Hier dat ding.

Het gave van België is dat het niet doet aan concessies. Er is niet zoiets als een béétje België. Je komt de grens over en -BAM- gaten in het wegdek, een frietkot en plotselinge heuvels vanuit het niets. Alsof ze het erom doen, want omgekeerd is het ook zo. Als je eenmaal door de lieve, lieve industrie van Luik heen bent (echt! Fabrieken die er gezellig uitzien! Het kan!) race je opeens met een rotvaart naar beneden, en knal je met 140 kilometer per uur de grens over, zo de deprimerende geasfalteerde wegen en blauwe borden-landschappen in.

Uiteindelijk duurde het allemaal nogal voordat we onderweg waren, maar de oorspronkelijke plannen stonden. Helemaal niks doen, behalve lezen, slapen, poolen en de toerist uithangen, want dat kan daar. Werkelijk ieder kuttig dorp heeft naast een kerk, een friettent en een basisschool minstens 30 kunstig gebouwde krotjes, drie chateaus en twee grotten. Tel er ook nog eens een stuk of wat Tweede Wereldoorlogmusea bij op (niet gezien, maar in staat om morgen even op en neer te rijden om drie kogelhulzen en een vergaande helm aan te raken), en je zit góed.

Beste voorbeeld daarvan is Durbuy. Het hoe en wat weet ik niet, maar wél is het 't dorp met de kleinste dorpskern (en patsen dat ze ermee doen), en is het hele dorp vergeven van de steegjes, straatjes die volgestouwd zijn met bier en handgemaakte aardewerk en idiote nisjes die geen direct doel dienen dan toeristen nog 3 minuten langer er rond laten dolen.

Durbuy. Veel levendiger dan deze wanky compressed jpeg krijg je het niet!

Zo zijn er tientallen dorpen, die weer aan stroomversnellinkjes liggen, die weer naast gigantische rotsmuren kabbelen, die weer omgeven zijn door bossen, en oh god ik wil terug. Gaat ook gebeuren, want ook al doen ze op de universiteit niet aan gekkigheid als herfst-, lente-, pinkster-, mei- en paas-vakanties, toch moet een flink weekend rondbanjeren in de middle of loving nowhere erin zitten. Wie mee wilt moet maar roepen, kans is alleen groot dat het onverhoopt december wordt, en het nieuwe jaar gevierd wordt met een La Chouffe en een bergpoema die over onze ontbindde lichamen heen pist.

Jeuh!

En weer terug!

Ja, dat!

De Ardennen én Weert zijn overleefd, en nu moet ik een reisverslag schrijven, en die gaat er heel erg komen. Zodra mijn internet niet zo lagged, ik inspiratie heb, en níet zo tot 4 uur 's nachts in een rokerig hol sta.

Geduld, vermaakt uzelf nog even met uw vele andere activiteiten, schenk nog wat te drinken in, werk jezelf nog door een slash fiction story over Piccolo die gevoelens ontwikkelt voor Bambi's dode moeder, en kom terug over enkele momenten! Ik heb dit hele weblog-ding zó onder de knie dat ik zelfs cliffhangers erin kan gooien, zonder dat mijn bezoekersaantal eronder lijdt!