Oh shi..

"Nosh! Kom ook!" werd gezegd. "Je bent alleen maar even naakt met tweeduizend anderen!" zeiden ze, om me ook zover te krijgen deel te nemen aan 'Dream Amsterdam'.
Een project waar de arty farty voyeur Spencer Tunick foto's van vreemden kan nemen, zonder het risico dat hij weg wordt geslagen door woedende vriendjes, vaders, echtgenoten en potten.

Nou ja, prima. Tuurlijk wilde ik mijn lichaam ter beschikking stellen voor de kunst. Is leuk, tussen duizenden anderen opgekruld liggen, en hopen dat de zon niet nét opkomt op het moment dat de foto gemaakt wordt, omdat de reflectie op je hagelwitte huid te veel is voor iedere drieduizend-dollar kostende groothoeklens. Daarbij, het is vrijblijvend, niemand die me er kan houden. Toch?

Maar nu blijkt het toch écht door te gaan. Blijkt het om half drie te beginnen. 's Ochtends, dat is.
Elementen die je lichaam teisteren en chronische bronchitis naderhand of niet, het gaat dóór.
Het gaat hier verdomme om het belang van de kunst, dan moeten menselijke kwaaltjes als 'waardigheid' en 'schaamte' maar even ondergeschikt zijn.

Die oude man heeft de tijd van zijn leven en zijn hand is op een dubieuze plek. Oh god. :(

De derde lig ik dus opgekruld ergens in Amsterdam van de kou te creperen, terwijl een bejaarde vrouw zich ligt te verlekkeren aan mijn jeugdige achterwerk, en mijn uitzicht bestaat uit een spierwit kraterlandschap met hier en daar wat moedige plukjes begroeiïng.

Zin om mee te gaan? Iemand? Toe? :(

Hoe zou het met onze vrindjes in Landgraaf gaan?

Tussen alle examens, concerten, meets en andere triviaalheden zit er nu natuurlijk 40,000 man zich kostelijk te vermaken bij het dolle festival Pinkpop, alwaar grootheden als Korn, Iggy Pop en Within Temptation helemaal de moeite hebben genomen om af te reizen naar het pitoreske Landgraaf, om daar het volk brood, spelen en halfnaakte crack-junks (die de aanwezige Di-Rect meisjes hevig getraumatiseerd achter laat) te geven.

Maar hoe zou het tot dusver gaan, daar in Limburg? Zijn er al wereldschokkende dingen gebeurd? Doorbraken van tot dusver zwaar ondergewaardeerde bands? Giel Beelen die eindelijk gelyncht wordt? Dolf Jansen die van zijn hoogwerker afgewerkt wordt door een onverwacht zuchtje wind? Woodstock-achtige uitingen van normloosheid en dierlijk gedrag?

Zie hier een impressie:

Regen. En dikke mannen die broeken niet nodig achten.

Nog meer regen.

Het meest zwakke excuus voor poppunk denkbaar, dat zo walgelijk verwaterd is, dat het binnen een week nog achterhaalder was dan het hele concept van marketing-punk zelf, waar zij zich wanhopig aan vast probeerden te klampen.

Lelijke mensen, limburgers en roze hoedjes.

Niks gemist, nog steeds dat goede oude EO-jongerendag-met-een-attitude festival. :)

Stay tuned voor het live-verslag van de maandag, wat een achtbaanrit vol emoties, dieptepunten, schraal bier en huilende meisjes-bij-Linkin Park wordt!

Tim Armstrong dóet!

Tim Armstrong, die ene van Rancid die klinkt alsof hij drie pakjes per dag wegpaft, heeft het 'm geflikt. Een puik solo-album van een Rancid-artiest! Waar de Transplants (projectje van Armstrong en die ene Mtv-exhibionist van Blink-182) een wansmakelijk gedrocht was, en ook Lars Frederiksen & The Bastards bleven hangen op 'dit hád zo goed kunnen zijn, als ze niet zo godvergeten móeilijk deden'-niveau, is dit album gewoon goed!

Onbezorgde ska, alsof Operation ivy weer in ere hersteld moest worden.
Lekker nietszeggende teksten, flink wat dub-elementen, Vespa scooters, zwart-wit geblokte achtergronden, bolhoeden en pakken, en meisjes die als een malle skanken. Het heeft alles, en hiermee is een perfecte zomer verzekerd. Jeuh!

Ik ben te lui om de boel te rippen én te taggen én te uploaden, maar alle clips in dezelfde 'kijk ons even het groezelige effect heruitvinden'-stijl kun je hier zien.
Met dank aan Youtube, en Hellcat voor het zijn van een platenmaatschappij die níet hun koppen in hun eigen poeperds hebben zitten.

De festivalhit van het jaar, en jullie weten het.

Ohenditnogeven.

Voor de duidelijkheid: examenperiode. Nog steeds veel te weinig druk dan eigenlijk zou moeten, en dat gaat hard veranderen.
Komende tijd niet of nauwelijks aanspreekbaar, aangezien ik een week lang de kans krijg om me te storen aan het ADD-paradijs wat zichzelf de bibliotheek noemt.
Echt. Degene die bedacht heeft dat kinderen om gaan voor een permanent muf ruikend gebouw met wat weggestopte Kikker-boeken op de derde etage, zou afgeschoten moeten worden.

Maar goed, dat jullie het weten.

Jeniferever én subtopia.

Eerder bleek al dat werkelijk ál het puiks in de examentijd geplanned wordt, en nu wordt het weer bewezen. Kraakhol ACU heeft namelijk Jeniferever weten te lokken, en dat is goed, goed nieuws.
Waar je normaal daar iedere vorm van lichamelijk contact moet zien te vermijden, vanwege de kans op zeldzame tropische schimmelinfecties (allemaal in de buurt van je schaamstreek, geloof me), komt nu één van de mooiste, liefste, negenminutenendietienhalenweooknogwel-durende nummers makende bands richting Utreg.

Voor wie niet gelooft: hier een wanstaltig gaaf nummer, wat heerlijk wegkabbelt. Wel zo prettig, in de examentijd.

Oh. En nu we toch bezig zijn: Utreg Massive komt ook weer richting Amersfoort!

Paint-skills. *Trotst.

Voor de duidelijkheid: Utreg Massive (uitspreken dient gedaan te worden met net-te-blank-Jamaicaans accent) is het collectief waarbij alles wat breakt, jungle'd en mc't in Utrecht aangesloten is. Organiseren de tofste feestjes, hebben de leukste mensen, sluiten standaard af met speedcore, altijdgoed.

Nu is het in de Amersfoortse Kelder (die geen kelder meer is, maar hey!), en is er weer een reden minder om de nacht door te brengen op station Utrecht Centraal. En ja, dat is een positief ding, want van het aantal nekaandoeningen die de kuttige, want net iets te kleine, NS-bankjes hebben bezorgd, schiet zelfs de meest geharde whiplash-patient in een schuimbekkende shock.

Kost een euro, en dan heb je ook écht wat.

Maandagmiddag jolijt!

Zo. Dat was me het concert wel.

Hoewel heel erg leeg (wat verdwaalde huisvaders, scenekids en groezelige 'liefhebbers'), bleek het piepkleine Ekko hét perfecte decor voor een avond genieten. Eerst doordat er een stel sympathieke Vlamingen even de tent omver speelden, zonder dat ook maar íemand dat verwacht had. Op de paar Brusselmans-lookalikes na dan, die foto's voor StuBru stonden te maken.
Krakow heetten ze, en voor het eerst durf ik van een voorprogramma met recht te zeggen dat zij best wel eens heel erg groot kunnen gaan worden. Nu is dat al snel, in het ons-kent-ons post-rock wereldje, maar wat ze deden evenaarde zo nu en dan het beste, meest dromerige downtempo werk van Low, en beter dan dat krijg je het niet.
23 mei staan ze trouwens in de Tivoli, dat jullie het weten!

Daarna was het de beurt aan de Great Lake Swimmers, die een hypernerveuze indruk maakten. Nu is die onzekerheid zo'n beetje hét handelsmerk van ze, maar toch zou iemand ooit ze eens een flinke schop onder hun kont moeten verkopen. Als je als artiest de enige bent die niet overtuigd is van je eigen muziek, zit er domweg iets goed mis.
Wat dat betreft waren de intermezzo's ("Tim, tell us a joke!" "Ehm.." "See? We're a very, very humorous band.") eigenlijk nog typerender dan de muziek zelf. Want zodra ze eenmaal speelden zag je ze tot leven komen, en helemaal opgaan in hun eigen briljante nummers.

Al met al toch enorm genoten, al was het maar doordat een avondje met geestverwanten doorbrengen, waarvan je weet dat dit hun jaarlijkse avondje uit is, nu eenmaal zorgt voor zo'n koddige kuskroel-sfeer.

On a totally different note!

Dit is even door Timbob van Fok! in elkaar gezet!


Een soort van whiteboard, annex vinylhouder, annex muurversiering!

Nu heb ik een stapel platen die alleen maar ruimte liggen in te nemen (om de week compulsief indelen helpt níet als je iets overzichtelijk wilt houden), en een blinde muur, en binnenkort te veel tijd, en vast ook nog wel een rondslingerende plexiglas-plaat, dus zoiets moet er komen!

Heers!

Maandagochtend-jolijt.

Net terug van het concert van het jaar. Nooit geweten dat zo'n brok onzekerheid in staat is om zoveel goeds voort te brengen. Tuurlijk, iedere no-no kan langs muffe zaaltjes gaan met een gitaar en een baard, maar die zanger van Great Lake Swimmers straalt écht uit alsof hij ter plekke in kan storten, om huilend in een foetushouding de boze wereld weg te wensen. De schat.

Overigens is de spoorberm de enige plek in de stad waar nog gedaan wordt aan ware stilte. Weliswaar paranoide, opgefokte, adrenaline-uit-iedere-porie-stromende stilte, maar toch. Het is het waard. Ik kan het u aanbevelen!

Morgen wijd ik wel uit, nu in slaap vallen bij Ellen Alien.

Dag lief dagboek!

Het complot tegen Amerika.

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is er weer een boek dat ik met liefde voor de derde keer uit heb gelezen: Het complot tegen Amerika. Nu volgt er een plaatje van de voorkant, zodat jullie alleen daar naar hoeven te kijken, om daarna mij op die swastika te veroordelen, mijn vissen dood te maken en mijn huis te brandbombarderen!

De voorkant! De titel is heel groot gedrukt, wat betekent dat het een heel erg goed boek is, net zoals de Lord of the rings of de Koran!

Een akelig goed boek, vooral door het heerlijk surreeële uitgangspunt. Roth stelt namelijk de vraag wat er gebeurd zou zijn als niet Roosevelt, maar Lindbergh in 1940 aan de macht gekomen was. Klinkt suf, ware het niet dat luchtvaartheld Lindbergh bekend stond als een notoir isolationist en het ook nog eens niet zo had op alles wat Joods was.

En dús volgt er een huiveringwekkend 'what if?'-verhaal, waarbij je een sympathiek gezin langzaam ziet versplinteren, puur en alleen omdat ze bij tijd en wijlen een keppeltje dragen, en een religie volgen die 300 regels wijdt aan het scheiden van zuivel en vlees. Hoewel geschreven in geweldige volzinnen (vraag een personage hoe hij zich voelt, en hij praat twee bladzijden vol over zijn thuissituatie, het weer, zijn stamboom en de honkbalwedstrijd van gisteravond), is het een boek dat zo wegleest.
Een soort van Giphart, maar dan zonder de onwennig beschreven seks, de oppervlakkigheid en het treurige nihilsme. Slechte vergelijking, maar jullie weten wat ik bedoel. Denk ik. Hoop ik.

Oh en dit weekend gekocht:
- Yann Martel - Het leven van Pi (goed. Góed!)
- Vladimir Nabokov - Lolita (dank V&A)
- De brieven van Karl Marx (idem!)

Met dank aan Channah voor de tips, en met dank aan het weer wat zorgt voor de beste leesomstandigheden in mei óóit! Global warming is tof!

Roffa is tof!

Jatog!

Toch gaaf om te zien hoe je beeld van een complete stad kan veranderen door één enkele rondleiding. Vroeger, als dreumesje, was 010 namelijk het as van de kwaad. De harige, zweterige oksel van Nederland. De gierende beerput van Zuid-Holland, waar je niet dood gevonden wilde worden, omdat je lijk onmiddelijk omhoog zou rijzen en een leger van de dood zou leiden, door de wonderen van bodemvervuiling. Natuurlijk allemaal door de propagenda van mijn geliefde vader, die me er ook van overtuigde dat Van Gaal (we hebben het over 1995) voor wereldvrede ging zorgen en Kluivert als ideale schoonzoon voor zijn dochter zag.

Enfin. Tien jaar (jaartje of wat geleden, voor de cijferblinden) en één flinke rondleiding later (Erasmusbrug, oude haven, you know the drill), en Rotterdam werd plotseling het paradijs op aarde. Dat je niet na negenen je huis moest verlaten, dat driekwart van de bevolking jou als 'the man' zag waar Public Enemy-style tegen gestreden moest worden, dat een lentebriesje zorgde voor een dikke smoglaag over de hele stad: het deed er niet toe. Roffa was tof. Klaar.

Inmiddels lag die hele periode weer netjes waar het hoorde (verspreid over 2000 stukjes door mijn schattige disassociatieve hersentjes, waardoor ik de meest bizarre hersenspinselen over walgelijke koopgoten en crackjunks kreeg), en was Rotterdam weer gewoon die ene stad waarbij de Bloods en Crips elkaar met volautomatische geweren achterna hobbelden, als ze tenminste niet overspoeld werden door golven kokend water. Omdat zelfs het rioolsysteem zich los probeerde te maken van die stad, om richting Cappelle of Goes te verhuizen en daar een gelukkig leven te leiden, zo nu en dan bruine drab uitgorgelend als de flashbacks te heftig werden.

Máár! Dat was tot vandaag, waar een combinatie van jelly beans, piercings gezet zien worden op de pijnlijkste plek denkbaar zonder je benen ervoor te hoeven spreiden, aandoenlijke manga-en-warhammer-nerds. fastfoodwokvoer en dat aangevuld met bijzónder aangenaam gezelschap, ervoor zorgden dat de liefde voor die kutstad weer terug is.

Ergo: Rotterdam is puik, en binnen nu en tien jaar sta ik op het dak van een achterlijk hoog marmeren flatgebouw terug te komen op mijn besluit om erheen te verhuizen.
Jippie! O+

Mijn allereerste bruiloft ooit!

Het is dan wel van twee totaal onbekenden, maar toch! Een bruiloft! Aan het ouwe grachie! Met zes uur aan de beste soort herrie die er bestaat!

Nu nog even zien of een wafelijzer als huwelijkscadeau kan tegenwoordig, of een smoking pit-bestendig is, en anderen erover lastigvallen totdat ze me zo spuugzat zijn dat ze me maar meegaan, de hele avond aan de kant staan, en vragen wanneer ze eens 'muziek' gaan draaien ('iets met panic at the disco ofzo!'), en alles komt als vanouds goed!

Hoera!