Jobless! Hey!

Zo ben je iets, en zo ben je niets. Tenminste, in de ogen van de prachtige consumptiemaatschappij, waarin we allen zo gelukkig leven. Opeens ben je veranderd van een koopkrachtig mens naar een parasiet, een uitvreter, een nietsnut. Met de potentie voor een hobobaardje, en dreadlocks, en misschien voor het gemak ook maar een drugsverslaving, om het af te maken.

En toegegeven, hoe wanstaltig geestdodend kut het telefonisch enqueteren ook mocht zijn: de wekelijkse 50,47 maakte veel, heel veel geld. Het verbloemde niet dat werkelijk waar níemand op je zat te wachten, of de keren dat je mensen tijdens een Oranje-wedstrijd moest bellen en je schuimbekkende patriotten aan de lijn kreeg, of de contactarme bejaarden die bijna in tranen uitbarstten als je ze moest vertellen dat ze helaas niet binnen onze doelgroep vielen, maar toch: materialistische bevrediging was puik.

Maar nu kan ik mijn survivalskills perfectioneren! En misschien uit huis gaan, een kraakpand binnenstormen en de rest van mijn leven dumpsterdiven en geëngageerde liedjes zingen, terwijl ik Bob Dylan getormenteerde lijf muzikaal verkracht met mijn valse Spaanse gitaar!
En! En! Een baard laten staan dus!

Helemaal geinspireerd door het folkpunk-wonder dat de drummer van Against me! heet (of nou ja, hij heet Warren maar iedereen noemt hem 'die ene met die baard' of 'die ene drummer die af en toe een woord mee mag zingen en daar verschrikkelijk blij van wordt') kan het nu eindelijk gebeuren!
Tot dusver ben ik niet verder gekomen dan vlas-stoppeltjes, en zelfs die worden telkens weer panisch afgeschoren omdat ik er meteen vier jaar jonger uitzie met die ranzige haartjes overal, maar ooit. Ooit!

Tenzij ik volgende week weer iets nieuws geestdodens heb gevonden, en niet meer hoef te leven van jullie belastingcenten, maar dat zie ik niet echt gebeuren. Eigenlijk.

Tripo.

En om deze plotselinge lawine aan activiteit af te maken, en omdat er onherroepelijk mensen zijn die geen idéé hebben waar ik het over had met die eennalaatste update:

Youtube voorziet in Sonische oorlogsvoering-goedheid. Zet die woofer maar heel erg open, dan heb je een fractie van de reden waarom jullie er de volgende keer ook moeten zijn, in plaats van mij alleen tussen de zwervers en toeristen en algemene randfiguren rond te laten zwerven:


Hijak. In de Melkweg.


Goth Trad. En skankende crusthippie. In de Melkweg.

En dit nog.

Wel vreemd trouwens. Veranderd van studie, kennissenkring, buitenschoolse activiteiten, internet/mensen-die-daadwerkelijk-kunnen-zien-of-je-kleding-aan-hebt-als-je-met-ze-praat verhoudingen en dieet (tofu smaakt stiekem níet naar karton, maar gewoon naar saai!), en nog is er eigenlijk niks veranderd.

Nog is het 2 uur, nog moet ik er over een paar uur uit, nog werk ik noest aan ellenlange opdrachten, nog blaast Hüsker Dü door de speakers en is de kans vrij groot dat er straks minstens één ouder in zijn/haar ondergoed mij toe staat te blaffen, nog is caffeïne de bron van tig zenuwtrekjes en inspiratie-momenten, nog maak ik me druk over mijn bestaan en het wereldleed, nog ben ik ervan overtuigd dat ik verdomd-geschikt-zou-zijn-als-trucker dus-waarom-doe-ik-dit-eigenlijk, nog ben ik waardeloos in deadlines, nog moet ik me ervan weerhouden om niet Kerouac achterna te reizen en die hele tyfusbende achter me te laten, en nog weet ik er eigenlijk helemaal niks over te schrijven.

Maar ja. Wat doe je eraan.

Sonic Warfare, mensen!

Amsterdam doet dubstep! En dat kunnen ze!



Vrijdagnacht was het tijd om de helden van Deep Medi Musik in de Melkweg, Nederland te verwelkomen. Short voor Deep Meditation, wat meteen duidelijk maakt wat verwacht kon worden: dubgeluiden alsof ze van een goedkeurend knikkende Scientist zelf komen , soundscapes die zich langzaam ontrollen, en daar bovenop de allesoverheersende bas. Een constante variatie aan geluidsgolven, baslijnen en voortstuwende beats die je keihard in een flinke audiotrip schoppen, om er helemaal gedesorienteerd uit te komen.

Kromestar helaas gedeeltelijk moeten missen omdat ik na welgeteld vier minuten al stond te leunen tegen pilaren die achteraf er helemaal niet bleken te zijn, en een beetje buitenlucht toch wel een must was. Chronisch gebrek aan slaap, overpriced Guinness en hele nare Falafel matchen voor geen meter, en dat is balen, want het broertje van Skream deed het 'm hárd.

Verder speciale aandacht voor Mala, die eigenhandig een emmer spiritus op het vuurtje tyfte. Gewoon, door het publiek perfect aan te voelen, de één na de andere banger op te zetten. Hij deelde uit, het volk vrat vol overgave, en het was goed. Én speciale aandacht voor de geluidsmannen in de Melkweg, die de kunst van het afstellen snappen. Niks piep, niks ruis, gewoon een bas die je letterlijk door je keel voelde gieren. In tegenstelling tot sommige zalen, want het aantal frequenties dat ik waarschijnlijk nooit meer zal horen is inmiddels al op een gemuteerde hand te tellen. : (

Volgende keer weer, maar dan in de Domstad. Want dat station pit toch het best! =D

Liefdadigheid!

Onder het mom van: het is nog zomer, en no way dat we voor kerstmis onze karma zó hebben hersteld, dat we níet op eerste kerstdag sterven aan cholesterol en alcoholvergiftiging:

CHARITY!

Op Fok zijn ze nu bezig met het verzamelen van geld, kauwbeesten, dekentjes, mandjes en van die hele ranzige donkerrode strips die op spek lijken, maar smaken naar verbrand rubber! Wat tof is, want er is niet zoiets als te veel rare pvc-botten die piepen als je er naar kijkt, en waardoor iedere hond volledig van streekt raakt.

Maar waarom zou je het in godsnaam bij een suffe zak Pedigree laten? Het is een asiel, en die hebben beesten, en geen enkel beest vindt het tof om te moeten pissen, terwijl er twaalf katten naar hem zitten te staren, en er rassenrellen ontstaan tussen de Arische Ceasarhondjes en de rare Perzen.
Daarbij, het zijn beesten, en die zitten vol met mogelijkheden, plezier, vreugde, kansen en gekkigheid:

- Je kan Bambi de godganse dag pesten met haar identiteitscrisis, omdat ze geen baasjes had die het fatsoen hadden om haar gewoon Stampertje te noemen.

- Je kan Karel de hele tijd achtervolgen met een camera, terwijl je wacht tot hij met z'n olijke kop eens stilstaat en je lens in loenst, zodat je er "HAI GUYZ WAHTS UP : ) " onder kunt photoshoppen, en voor ongeveer twee hele minuten de held van ieder forum bent! (totdat er iemand komt met een foto van zijn kater die hij vast heeft getaped aan zijn Wii met NUNCHUCKAT erbij, maar dat terzijde!)

- Je kan spastisch "WAT IS ER FABIO? IS TIMMIE IN DE SLOOT GEVALLEN? GOEDE HOND! GOEDE, GOEDE HOND" roepen, iedere keer als het beestje blaft. Om te maken dat je wegkomt, en het beste beest volledig in verwarring achter te laten!

- Je kan je hoop vestigen op Chicky, die een MYSTERIE is, en waarschijnlijk uiteindelijk een gruwelijk misgegaan experiment blijkt te zijn tussen een haan en een Cyperse Poes, om je iedere ochtend wakker te rochelmauwen, waarna ze verwilderd om zich heen kijkt en haar eigen staart aan valt. Yay!

- Je kan het af laten hangen van Rat, als je werkelijk waar geen zelfvertrouwen hebt, en doodsbang bent dat je knaagdier een gloeiende hekel krijgt aan de door jou gekozen naam, en iedere dag van zijn korte, korte leven spendeert aan het verzinnen van plannen om je op gruwelijke wijze dood te maken. Geloof me, dat stadium is deze alláng gepasseerd. Deze gaat meteen voor je complete nageslacht.

- Macho. OH KOM OP MENSEN.

Dus dat! Laat dat hart even spreken, en ga voor de basketcases onder de huisdieren! Het is alsof je gaat daten met een Furry, met het verschil dat deze wel zinderlijk zijn! Hoera!

Lowlands 2007!

Oh wów, Lowlands! Inmiddels is mijn ribbenkast niet meer Werthers Originals-kleurig, slaat mijn stem niet over naar treurig gepiep bij het minste of geringste, en heb ik niet meer de ziekelijke neiging om zomaar praatjes te maken met wildvreemden op straat, want dat doe je alleen als je dement, dakloos of speciaal bent. Of op Lowlands.

Dit jaar was Lowlands er één van de volksfeesten en ontdekkingen. Er werd gemosht, gepolonaist en massaal gecrowdsurfed bij Mala Vita (denk Gogol Bordello, met Italiaanse playboycharme!), Justice werd letterlijk verafgood door Duitse technonichten, C-Mon & Kipsky waren verschrikkelijk stoer en haalden de complete Nederlandse muziekscene op het podium (en overal hoorde je mensen roepen dat zíj ze nog zagen toen ze alleen een draaitafel en een zaaltje van 120 man hadden, uiteraard) en het meest los ging het eigenlijk bij de hiphopdingen. De hele dag zaten de hiphopkids verloren naast de twaalf punkers en negen metalheads (die zich ook afvroegen of 130 euro uitgeven om Motorhead te zien wel écht zo'n goed plan was), tot het Top Notch anderhalf uurtje.

Opeens stond er een tent vol met Freshcotton-shirts te kijken naar Salah Edin ("WHOLLAH, ZIJ DENKEN DAT IK MOHAMMED B BEN, EN IK WEET MAAR NIET WAAROM, TAZ") die begon en Typhoon die eindigde met een volledig murw gebeukt publiek. Waarna de volledige crew het publiek inging, en Jawat zelfs kwijt raakte. Briljant!

Daar tegenover stond bijvoorbeeld de complete zaterdagnacht. Mojo was zo tof geweest om de X-ray in te ruimen voor een Dubstep-nacht van jewelste, en dat was wel zo netjes. Het is en blijft één van de weinige écht spannende nieuwe genres van deze maand, en dat werd nog even bevestigd door Shackleton. Opeens veranderde de meest intieme loods van Lowlands in een volledig eigen universum, waarin een kleine driehonderd man hun feestje vierden. Een extreem minimalistisch, duister, op je onderbuik-drukkend feestje welteverstaan, want het ging díep.

(En toen kwam Mary-Anne Hobbs, en die sprong wat, miste de helft van haar overgangen, sprong nog wat, en ging halverwege maar over op de grime, voor de twee-en-een-half-neger in het publiek. Dat was ook leuk!)

Mary-Anne met 2000 euro aan apparatuur. What a card! :)

Verder zijn alle acts die meer dan vier nullen vroegen om er te staan héél erg vermeden, heb ik een complete comedy-show in heel slecht Engels vertaald voor een verdwaalde Schotse (want waarom zou je in gódsnaam Tool gaan zien, als je ook die ene kale van de Lama's over vreemdgaan kan horen praten?), was Sonic Youth echt heel erg goed en bejaard en was de camping als vanouds een teringbende.
Sinterklaas was er, er werden vuilniszakken met water op iglotentjes gelanceerd (wat ongeveer hetzelfde effect had als een clusterbom op een Soedanese plaggenhut gooien, maar dat terzijde), er liep een meisje volledig van de wereld de potloodventer uit te hangen, en mijn buurman (en metgezel, partner in crime en egoistische cunt) had hele slechte seks, op het moment dat ik eindelijk in mijn happy place zat om 5 uur 's nachts. Niet met het exhibionistje, dat niet.

Het was goed. Volgend jaar weer. En foto's heb ik niet, maar die jat ik de komende tijd her en der wel van de twee miljoen cameraploegen die stonden te wachten op bevallige jongentjes en meisjes die modderorgies gingen houden.

Doei!

Kwijlen over Typhoon!

Hallo, ik ben Maarten, en ik ejaculeer verbaal over Typhoon heen, omdat zijn album best erg goed is.

De reden dat Typhoon die 3voor12 award mee naar Zwolle moet nemen is simpel. Zo simpel zelfs dat het eng en uitgekauwd en haast te voordehandliggend klinkt. Typhoon is eindelijk de bevestiging, dat de Nederlandse hiphopscene daadwerkelijk volwassen geworden is.

Dat voelt als een cliché, en dat is het eigenlijk ook. Al sinds Def P in een kotskleurig trainingsjack Osdorp onveilig maakte werd geroepen dat de hiphopscene volwassen aan het worden was, en sindsdien is dat niet veranderd. Bij iedere Extince, iedere Brainpower en vorig jaar nog Opgezwolle, halen de critici het weer onverminderd enthousiast uit de kast. Alsof er niets geleerd is van alle voorgaande keren dat een lyrisch begaafde mc als gedoodverfde Messias binnengehaald werd, met alle opgeklopte verwachtingen van dien.

Want ondertussen? Ondertussen zitten we opgescheept met de Telegraaf, die van mening is dat niet een combinatie van wapens en een schrijnend gebrek aan relativeringsvermogen zorgt voor de dood van half Rotterdam-Zuid, maar RAP BATTLES verantwoordelijk zijn. Ondertussen associeert heel Nederland hiphop nog steeds met Ali B, voert Lange Frans schijnheilig iedere rouwstoet, Jetix awards-show en kelderhok-gangbang aan, terwijl de Partysquad op de achtergrond met de tongen uit hun bek hun zoveelste eufemisme voor ‘kapot naaien’ lanceren.

Daarom verdient Typhoon’s debuut het om uitverkozen te worden tot beste album van de afgelopen 2007. Niet zozeer omdat de beats van een ongekend hoog niveau zijn, of omdat de hele Zwolse garde als vanouds zijn ding doet .

Die award is verdiend omdat Typhoon er in slaagt om moeiteloos de complete Nederhopscene van puberteit naar adolescentie te schoppen. Zonder te braggen, zonder zich enorm bewust te zijn van zijn eigen kunnen, zonder het nodig te vinden om te patsen met criminele verledens, foute vrienden en opgeknapte schroothoop-BMW’s. Maar gewoon, door zichzelf bloot te geven aan de luisteraar, zijn bevindingen en observaties te delen én door toe te geven dat hij weliswaar de vraagtekens zet, maar ook niet altijd de antwoorden klaar heeft.

Juist die ogenschijnlijke zwakte is het toppunt van volwassenheid, en dat plaatst hem ver boven zijn taalgenoten die liever het politiek correcte Knevel-vingertje hanteren, om vervolgens zelf met een honkbalknuppel wat schedels te splijten. Typhoon biedt een veelgezocht alternatief voor de dromers, denkers en schrijvers, precies zoals al die andere Hiphop-wonderkinderen eerder deden. Zonder ooit op de platgetreden paden rondom Zwolle te komen, en dat is iets wat respect afdwingt.

Bij deze.

Nu maar hopen dat ze het op de VPRO ook waarderen, en ik niet voor één of andere rare indieband met gitaren en baarden en scruffy hair had moeten gaan, want dan baal ik.

Blokkenschema Lowlands online!

Ja, hier dus.

Dus. Even zien:

- Dizzee Rascal vs. Editors.
- Aaron Spectre die vrolijk begint als The Good, The Bad & The Queen nog bezig zijn.
- Interpol in de Grolsch, wat ellebogen tijdens de melodramatiek wordt.
- C-Mon & Kypski die op een onmogelijk tijdstip tegen Blaxtar aanschurken.
- Kempi.
- De enige dubstep-act tijdens datzelfde Interpol. Het is een hype! Doe er eens op inspelen!
- Sonic Youth vs. Goose. Tenzij die eerste Daydream Nation spelen, dan erm. Niet.
- Trentemöller. Tegenover. Arcade Fire. D:

En als heerlijke uitsmijter:

Dinosaur Jr. Staat. Tegenover. Tool.

ZE BLOCK OF DOOM.

Nou kan Maynard me zwáár gestolen worden, en die enge evangelistische fans van hem al helemaal (geitenkoppen en omgekeerde kruizen mogen voor het bekende adres in brand gestoken worden!), maar ik wil verdomme Schism horen, en daarna 'feh' doen en wegslenteren, om daarna de woedende sektarische lynchmobs te ontlopen!

Conclusie: dit jaar hoeven de planners niet écht heel erg dood, maar met een boxershort vol vleesmarinade een Oost-Europese Dobermann-fokkerij binnen wandelen is toch wel het mínste.

Nog maar 21 dagen! Yay!

En die pasta!

We gaan door met de metroman-koers, want dit is een stúk makkelijker te schrijven dan een beschrijving over iedere vorm van lichaamsvocht dat ik verloor toen ik de nieuwe Bad Brains hoorde, of een borderline xenofoob-maar-toch-knuffelig verslag over de mensen met wie ik samen werk!

Dat, en we hebben pesto-pasta gedaan, en dat verdient ook zijn eigen ongemakkelijke driehonderd woorden met drie phonecame foto's erbij!

Volgens het recept moest er een vijzel gebruikt worden, maar in de meest fancy, twee hypotheken kostende keuken was er niet zoiets als een kom-met-een-stampding. Dus hey, kom-met-juslepel. Wat bewijst dat ik kan overleven in een post-apocalyptische wereld die overheerst wordt door kakkerlak-berijdende nazi's!



Die olijfolie en parmezaanse kaas erbij, zodat het er níet uitziet als pijnboompitten-met-knoflook, maar drassige pijnboompitten-met-knoflook.. Heuj!

RESULT.
Of nou ja. Verhoudingen die nergens op sloegen, maar de parmezaanse kaas smaakte zo sterk dat het weer enigzins goed kwam. Op een soort-van-halfslachtige manier.

Oh well, dit wordt nog tweehonderd keer gedaan totdat ik dit onder de knie heb, en door kan naar het volgende gerecht!

We doen die saté!

Ingrediënten zijn gekocht! Aanbevolen hoeveelheden zijn genegeerd! Hygiene is met een flinke korrel zout genomen!

Nou ja, zoiets, maar dan een stuk minder spectaculair! Vandaag me gewaagd aan de satémarinade van mevrouw oma van Channah, en nu ligt het daar in te trekken. Morgen doen met Aardappel Idee (niet lachen, dat hádden we nog, en beter dat je het dan gaat gebruiken ook) en doperwtjes. Uit pot. (SSSSHT.)

Without furder ado, en omdat ik die foto's toch gemaakt heb:

Ingredienten en gesneden vlees! Daarna raakte ik in de war omdat het niet verwerkt genoeg was voor mijn westerse smaak, dus marinade!

LIVE HONEY STIRRIN ACTION HOT XXX

Result! \o/

Dit weekend de Chan-pasta, wat iets meer pannen en ingredienten en stappen vereist, dus meer potentiele levensgevaarlijke situaties en vermaak! Maar dat is dan, en deze dingen zijn té leuk om te schrijven en te fotograferen en mee te patsen, dus reken maar dat ik dit nog wel even volhoud. Maar nu vleesch met treurige kruidenaardappeltjes!

Oh. En de nieuwe Aesop Rock is té dope voor woorden. Ga downloaden, zwerft overal rond. :)
Dat jullie het weten.

OH GOD IK KOOK.

Een hele, hele, héle tijd geleden heb ik als stuurloos knulletje de hulp ingeroepen van het internet. Niet vanwege vreemde bultjes op mijn penis of 'OH MIJN GOD MIJN VRIENDIN LIGT OP MIJN BED WAT NU', maar omdat ik niet kon koken. En dat wel moest.

Long story short: het werd een succes. Drie topics vol mensen die met betraande ogen toekeken hoe een klein hyperactief jochie erin slaagde om 'ei met afbakbrood' te doen mislukken, om daarna dolenthousiast te juichen bij het zien van mijn deprimerende hoopje kots. Met tomaat.


Nou ja, dat dus.

Daarna werd het heel erg stil, door een gloednieuwe keuken, designspatels van 40 euro (in blinging chroom!) en een vader die claimerig wordt bij het zien van zíjn gaspitten en zíjn niemand-gebruikt-het-ding-maar-toch-is-het-goed-dat-ie-er-is blender.

Tot nu! Chan (all-over baas, en ze weet het!) heeft in een vlaag van enthousiasme een volgepropte envelop met recepten én godvergeten enge stickers gestuurd, en nu gaat het weer doen!

De stickers. Al zijn die van mij kleiner en glitteriger en PURE GEDESTILLEERDE SCHATTIGHEID GEMAAKT DOOR SATAN OP ZIJN VRIJE DAG. D:

Het eerste toetje is al gemaakt, en hoewel het érg goed smaakte (niet gek met een lading likeur en ricottakaas waarmee je een roedel ratten neer krijgt) was het door verkeerd roomgebruik uitgelopen op een treurig hoopje genot met ingemaakte kersen erop. Máár! Binnenkort dus meer, want de gehaktballen (ja echt, ja) staan al op de planning!

Hoera voor uitroeptekengebruik!

Nog steeds terug!

Zo, dus. Hier dat ding.

Het gave van België is dat het niet doet aan concessies. Er is niet zoiets als een béétje België. Je komt de grens over en -BAM- gaten in het wegdek, een frietkot en plotselinge heuvels vanuit het niets. Alsof ze het erom doen, want omgekeerd is het ook zo. Als je eenmaal door de lieve, lieve industrie van Luik heen bent (echt! Fabrieken die er gezellig uitzien! Het kan!) race je opeens met een rotvaart naar beneden, en knal je met 140 kilometer per uur de grens over, zo de deprimerende geasfalteerde wegen en blauwe borden-landschappen in.

Uiteindelijk duurde het allemaal nogal voordat we onderweg waren, maar de oorspronkelijke plannen stonden. Helemaal niks doen, behalve lezen, slapen, poolen en de toerist uithangen, want dat kan daar. Werkelijk ieder kuttig dorp heeft naast een kerk, een friettent en een basisschool minstens 30 kunstig gebouwde krotjes, drie chateaus en twee grotten. Tel er ook nog eens een stuk of wat Tweede Wereldoorlogmusea bij op (niet gezien, maar in staat om morgen even op en neer te rijden om drie kogelhulzen en een vergaande helm aan te raken), en je zit góed.

Beste voorbeeld daarvan is Durbuy. Het hoe en wat weet ik niet, maar wél is het 't dorp met de kleinste dorpskern (en patsen dat ze ermee doen), en is het hele dorp vergeven van de steegjes, straatjes die volgestouwd zijn met bier en handgemaakte aardewerk en idiote nisjes die geen direct doel dienen dan toeristen nog 3 minuten langer er rond laten dolen.

Durbuy. Veel levendiger dan deze wanky compressed jpeg krijg je het niet!

Zo zijn er tientallen dorpen, die weer aan stroomversnellinkjes liggen, die weer naast gigantische rotsmuren kabbelen, die weer omgeven zijn door bossen, en oh god ik wil terug. Gaat ook gebeuren, want ook al doen ze op de universiteit niet aan gekkigheid als herfst-, lente-, pinkster-, mei- en paas-vakanties, toch moet een flink weekend rondbanjeren in de middle of loving nowhere erin zitten. Wie mee wilt moet maar roepen, kans is alleen groot dat het onverhoopt december wordt, en het nieuwe jaar gevierd wordt met een La Chouffe en een bergpoema die over onze ontbindde lichamen heen pist.

Jeuh!

En weer terug!

Ja, dat!

De Ardennen én Weert zijn overleefd, en nu moet ik een reisverslag schrijven, en die gaat er heel erg komen. Zodra mijn internet niet zo lagged, ik inspiratie heb, en níet zo tot 4 uur 's nachts in een rokerig hol sta.

Geduld, vermaakt uzelf nog even met uw vele andere activiteiten, schenk nog wat te drinken in, werk jezelf nog door een slash fiction story over Piccolo die gevoelens ontwikkelt voor Bambi's dode moeder, en kom terug over enkele momenten! Ik heb dit hele weblog-ding zó onder de knie dat ik zelfs cliffhangers erin kan gooien, zonder dat mijn bezoekersaantal eronder lijdt!

Durbuy.

Ik ben geslaagd, en tot dusver is het de grootste anticlimax van het jaar. Waar het Havo-diploma nog vergezeld ging van naieve dromen, feesten en grote oogjes die de toekomst inkeken, was dit gewoon dat: het einde van een jaar stressen, het pareltje in de zwijnentrog, het kersje op een gigantische hoop mest. Niet gek gezien het feit dat van de 30 scholieren er gemiddeld 5 aanwezig waren, en er in de Havo-klas zelfs iemand ongezien de pijp uit wist te gaan, en het pas na een kleine 2 weken op begon te vallen. D:

Nu zwem ik echter in zeeën van post-examen tijd, en voel ik me steeds onbestemder. Er zijn veel, veel keuzemogelijkheden. Geschiedenis alleen al kent talloze potentiële studiesteden, en dan is er nog de vraag of dit weer slechts een filler-opleiding is, of dat dit écht mijn keuze wordt.

Dus fuck dat. Ik doe wat iedere luie student zou doen: ik ga met een tent en rugzak richting België, en daar genieten van de overdaad aan niets. Richting de Ardennen, nabij Durbuy (met de kleinste stadskern van België! Fuckin' A!), om daar te lezen, ongestoord de walgelijke toerist uit te hangen, en rustig richting studiekeuze te kabbelen.
Dat met veel veels-te-tamme koeis ,opgepoetste middeleeuwse kastelen en rafters all over the place.

Niet zo avontuurlijk als mijn hele oorspronkelijke 'lsd likken op de Reeperbahn in Hamburg'-plan, maar het komt in de buurt! Kleine stapjes! Hoera!

Volksfeescht!

De Pigeon Detectives zijn héét. Op dit moment het nieuwe wank-object van de heren van NME, en als je ze ziet is dat niet verwonderlijk. Leren jackies, stoïcijnse basgitaristen, en een zanger die het podium als zijn persoonlijke apenkooi ziet. De muziek bestaat uit de dezelfde trog van waaruit bandjes als de Bromhead Jackets en The Rifles ook schrokken: licht-verteerbare overblijfsels van de Kaiser Chiefs, gebracht met een flinke hoeveelheid overredingskracht.

Dat die formule nog altijd werkt bleek gisteravond in de Ekko, waar hordes post-pubers enthousiast op elkaar in stonden te beuken. Aangevoerd door de zanger werd er gesprongen bij het leven, werd het podium keer op keer bestormd (eraf springen bleek lastiger), en was het één grote orgie van hippe krullenbolletjes die niet wisten hoe ze het hadden.

Feest! Krullen! Jawel! Foto door Derek Djons, 3voor12. Jeweetzelf.

Jammer alleen van die tweedeling van de zaal. Waar ondergetekende zijn shirt naderhand uit kon wringen, en onvrijwillig lichamelijk contact gehad met een heel legioen aan indie-krullenbolletjes, bleef de andere helft van de zaal er akelig koel onder. Hoe retestrak het ook gebracht werd: de 'aanstekelijke gitaarbandjes'-golf lijkt nu toch echt zijn langste tijd gehad te hebben. Al kan het ook zo'n drum&bass verhaal worden, en wordt vanaf nu het genre de komende 15 jaar door 'kenners' doodverklaard, terwijl de artiesten steeds hardnekkiger navelstaren om dat te negeren.

Oh well. Nu in Limburg (dit stuk is getypt in de trein heen), en dingen zien er zonnig, heel zonnig uit. Tot aan de 15de, waarschijnlijk. Maar hey! Datkomtlater!

Examens 2007: de terugblik

En het zit erop! Na een goed half jaar vertoeven in de meest demotiverende omgeving denkbaar (denk: wit, beton, scooters tot zover het oog reikt), zit ik nu weer als vanouds op mijn luie bips te niksen. De examens zijn achter de rug, en het grote stressen en zelfverwijten begint. Zelfverwijten omdat ik -ook als vanouds- door mijn eigen toedoen geen idee heb óf en hóe ik ga slagen, en dat mákkelijker had kunnen voorkomen door daadwerkelijk iets te dóen.

Samenvatting:
- Twee 'wel goed, laat het alsjeblieft een 5,5 zijn' examens (M&O en *gasp* economie).
- Twee examens waarbij ik achterlijk snel weg was en dat nu berouw want misschien bestaat er een miniscule kans dat ik een compleet blad heb genegeerd oh god (Nederlands en Engels).
- Twee examens waar ik normaal gesproken goed in ben, maar waar de makers erin geslaagd zijn om íeder slecht onderdeel van de vakken in 25 vragen helemaal uit te wringen (geschiedenis en aardrijkskunde)
- En één examen waar heel Nederland een 8 of hoger voor heeft gehaald. Behalve ik. Ik viel bijna om van de stress, was de meest elementaire wiskunderegels vergeten, stond drie keer te vroeg op en tekende uit pure wanhoop maar een olijke dino:

18.

Wiskundig Antwoord op vraag 18. Jeweetzelluf.

Maar goed! Moet gehaald zijn, met een kunstig sprongetje en de hakken nét over de sloot!

Verder trekken de dagen zich heerlijk loom voorbij. Geen ritme, Animal Crossing tijdens het werk ("oh sorry, wat zei u? Ik ving een carp! Carpe carp!") en wanhopig een hobby zoekend om de dagen tot 2 juni door te komen. Maar daarover meer later! Zodat ik weer een complete post kan wijden eraan, en dit ding daadwerkelijk geupdate wordt!

Oh shi..

"Nosh! Kom ook!" werd gezegd. "Je bent alleen maar even naakt met tweeduizend anderen!" zeiden ze, om me ook zover te krijgen deel te nemen aan 'Dream Amsterdam'.
Een project waar de arty farty voyeur Spencer Tunick foto's van vreemden kan nemen, zonder het risico dat hij weg wordt geslagen door woedende vriendjes, vaders, echtgenoten en potten.

Nou ja, prima. Tuurlijk wilde ik mijn lichaam ter beschikking stellen voor de kunst. Is leuk, tussen duizenden anderen opgekruld liggen, en hopen dat de zon niet nét opkomt op het moment dat de foto gemaakt wordt, omdat de reflectie op je hagelwitte huid te veel is voor iedere drieduizend-dollar kostende groothoeklens. Daarbij, het is vrijblijvend, niemand die me er kan houden. Toch?

Maar nu blijkt het toch écht door te gaan. Blijkt het om half drie te beginnen. 's Ochtends, dat is.
Elementen die je lichaam teisteren en chronische bronchitis naderhand of niet, het gaat dóór.
Het gaat hier verdomme om het belang van de kunst, dan moeten menselijke kwaaltjes als 'waardigheid' en 'schaamte' maar even ondergeschikt zijn.

Die oude man heeft de tijd van zijn leven en zijn hand is op een dubieuze plek. Oh god. :(

De derde lig ik dus opgekruld ergens in Amsterdam van de kou te creperen, terwijl een bejaarde vrouw zich ligt te verlekkeren aan mijn jeugdige achterwerk, en mijn uitzicht bestaat uit een spierwit kraterlandschap met hier en daar wat moedige plukjes begroeiïng.

Zin om mee te gaan? Iemand? Toe? :(

Hoe zou het met onze vrindjes in Landgraaf gaan?

Tussen alle examens, concerten, meets en andere triviaalheden zit er nu natuurlijk 40,000 man zich kostelijk te vermaken bij het dolle festival Pinkpop, alwaar grootheden als Korn, Iggy Pop en Within Temptation helemaal de moeite hebben genomen om af te reizen naar het pitoreske Landgraaf, om daar het volk brood, spelen en halfnaakte crack-junks (die de aanwezige Di-Rect meisjes hevig getraumatiseerd achter laat) te geven.

Maar hoe zou het tot dusver gaan, daar in Limburg? Zijn er al wereldschokkende dingen gebeurd? Doorbraken van tot dusver zwaar ondergewaardeerde bands? Giel Beelen die eindelijk gelyncht wordt? Dolf Jansen die van zijn hoogwerker afgewerkt wordt door een onverwacht zuchtje wind? Woodstock-achtige uitingen van normloosheid en dierlijk gedrag?

Zie hier een impressie:

Regen. En dikke mannen die broeken niet nodig achten.

Nog meer regen.

Het meest zwakke excuus voor poppunk denkbaar, dat zo walgelijk verwaterd is, dat het binnen een week nog achterhaalder was dan het hele concept van marketing-punk zelf, waar zij zich wanhopig aan vast probeerden te klampen.

Lelijke mensen, limburgers en roze hoedjes.

Niks gemist, nog steeds dat goede oude EO-jongerendag-met-een-attitude festival. :)

Stay tuned voor het live-verslag van de maandag, wat een achtbaanrit vol emoties, dieptepunten, schraal bier en huilende meisjes-bij-Linkin Park wordt!

Tim Armstrong dóet!

Tim Armstrong, die ene van Rancid die klinkt alsof hij drie pakjes per dag wegpaft, heeft het 'm geflikt. Een puik solo-album van een Rancid-artiest! Waar de Transplants (projectje van Armstrong en die ene Mtv-exhibionist van Blink-182) een wansmakelijk gedrocht was, en ook Lars Frederiksen & The Bastards bleven hangen op 'dit hád zo goed kunnen zijn, als ze niet zo godvergeten móeilijk deden'-niveau, is dit album gewoon goed!

Onbezorgde ska, alsof Operation ivy weer in ere hersteld moest worden.
Lekker nietszeggende teksten, flink wat dub-elementen, Vespa scooters, zwart-wit geblokte achtergronden, bolhoeden en pakken, en meisjes die als een malle skanken. Het heeft alles, en hiermee is een perfecte zomer verzekerd. Jeuh!

Ik ben te lui om de boel te rippen én te taggen én te uploaden, maar alle clips in dezelfde 'kijk ons even het groezelige effect heruitvinden'-stijl kun je hier zien.
Met dank aan Youtube, en Hellcat voor het zijn van een platenmaatschappij die níet hun koppen in hun eigen poeperds hebben zitten.

De festivalhit van het jaar, en jullie weten het.

Ohenditnogeven.

Voor de duidelijkheid: examenperiode. Nog steeds veel te weinig druk dan eigenlijk zou moeten, en dat gaat hard veranderen.
Komende tijd niet of nauwelijks aanspreekbaar, aangezien ik een week lang de kans krijg om me te storen aan het ADD-paradijs wat zichzelf de bibliotheek noemt.
Echt. Degene die bedacht heeft dat kinderen om gaan voor een permanent muf ruikend gebouw met wat weggestopte Kikker-boeken op de derde etage, zou afgeschoten moeten worden.

Maar goed, dat jullie het weten.

Jeniferever én subtopia.

Eerder bleek al dat werkelijk ál het puiks in de examentijd geplanned wordt, en nu wordt het weer bewezen. Kraakhol ACU heeft namelijk Jeniferever weten te lokken, en dat is goed, goed nieuws.
Waar je normaal daar iedere vorm van lichamelijk contact moet zien te vermijden, vanwege de kans op zeldzame tropische schimmelinfecties (allemaal in de buurt van je schaamstreek, geloof me), komt nu één van de mooiste, liefste, negenminutenendietienhalenweooknogwel-durende nummers makende bands richting Utreg.

Voor wie niet gelooft: hier een wanstaltig gaaf nummer, wat heerlijk wegkabbelt. Wel zo prettig, in de examentijd.

Oh. En nu we toch bezig zijn: Utreg Massive komt ook weer richting Amersfoort!

Paint-skills. *Trotst.

Voor de duidelijkheid: Utreg Massive (uitspreken dient gedaan te worden met net-te-blank-Jamaicaans accent) is het collectief waarbij alles wat breakt, jungle'd en mc't in Utrecht aangesloten is. Organiseren de tofste feestjes, hebben de leukste mensen, sluiten standaard af met speedcore, altijdgoed.

Nu is het in de Amersfoortse Kelder (die geen kelder meer is, maar hey!), en is er weer een reden minder om de nacht door te brengen op station Utrecht Centraal. En ja, dat is een positief ding, want van het aantal nekaandoeningen die de kuttige, want net iets te kleine, NS-bankjes hebben bezorgd, schiet zelfs de meest geharde whiplash-patient in een schuimbekkende shock.

Kost een euro, en dan heb je ook écht wat.

Maandagmiddag jolijt!

Zo. Dat was me het concert wel.

Hoewel heel erg leeg (wat verdwaalde huisvaders, scenekids en groezelige 'liefhebbers'), bleek het piepkleine Ekko hét perfecte decor voor een avond genieten. Eerst doordat er een stel sympathieke Vlamingen even de tent omver speelden, zonder dat ook maar íemand dat verwacht had. Op de paar Brusselmans-lookalikes na dan, die foto's voor StuBru stonden te maken.
Krakow heetten ze, en voor het eerst durf ik van een voorprogramma met recht te zeggen dat zij best wel eens heel erg groot kunnen gaan worden. Nu is dat al snel, in het ons-kent-ons post-rock wereldje, maar wat ze deden evenaarde zo nu en dan het beste, meest dromerige downtempo werk van Low, en beter dan dat krijg je het niet.
23 mei staan ze trouwens in de Tivoli, dat jullie het weten!

Daarna was het de beurt aan de Great Lake Swimmers, die een hypernerveuze indruk maakten. Nu is die onzekerheid zo'n beetje hét handelsmerk van ze, maar toch zou iemand ooit ze eens een flinke schop onder hun kont moeten verkopen. Als je als artiest de enige bent die niet overtuigd is van je eigen muziek, zit er domweg iets goed mis.
Wat dat betreft waren de intermezzo's ("Tim, tell us a joke!" "Ehm.." "See? We're a very, very humorous band.") eigenlijk nog typerender dan de muziek zelf. Want zodra ze eenmaal speelden zag je ze tot leven komen, en helemaal opgaan in hun eigen briljante nummers.

Al met al toch enorm genoten, al was het maar doordat een avondje met geestverwanten doorbrengen, waarvan je weet dat dit hun jaarlijkse avondje uit is, nu eenmaal zorgt voor zo'n koddige kuskroel-sfeer.

On a totally different note!

Dit is even door Timbob van Fok! in elkaar gezet!


Een soort van whiteboard, annex vinylhouder, annex muurversiering!

Nu heb ik een stapel platen die alleen maar ruimte liggen in te nemen (om de week compulsief indelen helpt níet als je iets overzichtelijk wilt houden), en een blinde muur, en binnenkort te veel tijd, en vast ook nog wel een rondslingerende plexiglas-plaat, dus zoiets moet er komen!

Heers!

Maandagochtend-jolijt.

Net terug van het concert van het jaar. Nooit geweten dat zo'n brok onzekerheid in staat is om zoveel goeds voort te brengen. Tuurlijk, iedere no-no kan langs muffe zaaltjes gaan met een gitaar en een baard, maar die zanger van Great Lake Swimmers straalt écht uit alsof hij ter plekke in kan storten, om huilend in een foetushouding de boze wereld weg te wensen. De schat.

Overigens is de spoorberm de enige plek in de stad waar nog gedaan wordt aan ware stilte. Weliswaar paranoide, opgefokte, adrenaline-uit-iedere-porie-stromende stilte, maar toch. Het is het waard. Ik kan het u aanbevelen!

Morgen wijd ik wel uit, nu in slaap vallen bij Ellen Alien.

Dag lief dagboek!

Het complot tegen Amerika.

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is er weer een boek dat ik met liefde voor de derde keer uit heb gelezen: Het complot tegen Amerika. Nu volgt er een plaatje van de voorkant, zodat jullie alleen daar naar hoeven te kijken, om daarna mij op die swastika te veroordelen, mijn vissen dood te maken en mijn huis te brandbombarderen!

De voorkant! De titel is heel groot gedrukt, wat betekent dat het een heel erg goed boek is, net zoals de Lord of the rings of de Koran!

Een akelig goed boek, vooral door het heerlijk surreeële uitgangspunt. Roth stelt namelijk de vraag wat er gebeurd zou zijn als niet Roosevelt, maar Lindbergh in 1940 aan de macht gekomen was. Klinkt suf, ware het niet dat luchtvaartheld Lindbergh bekend stond als een notoir isolationist en het ook nog eens niet zo had op alles wat Joods was.

En dús volgt er een huiveringwekkend 'what if?'-verhaal, waarbij je een sympathiek gezin langzaam ziet versplinteren, puur en alleen omdat ze bij tijd en wijlen een keppeltje dragen, en een religie volgen die 300 regels wijdt aan het scheiden van zuivel en vlees. Hoewel geschreven in geweldige volzinnen (vraag een personage hoe hij zich voelt, en hij praat twee bladzijden vol over zijn thuissituatie, het weer, zijn stamboom en de honkbalwedstrijd van gisteravond), is het een boek dat zo wegleest.
Een soort van Giphart, maar dan zonder de onwennig beschreven seks, de oppervlakkigheid en het treurige nihilsme. Slechte vergelijking, maar jullie weten wat ik bedoel. Denk ik. Hoop ik.

Oh en dit weekend gekocht:
- Yann Martel - Het leven van Pi (goed. Góed!)
- Vladimir Nabokov - Lolita (dank V&A)
- De brieven van Karl Marx (idem!)

Met dank aan Channah voor de tips, en met dank aan het weer wat zorgt voor de beste leesomstandigheden in mei óóit! Global warming is tof!

Roffa is tof!

Jatog!

Toch gaaf om te zien hoe je beeld van een complete stad kan veranderen door één enkele rondleiding. Vroeger, als dreumesje, was 010 namelijk het as van de kwaad. De harige, zweterige oksel van Nederland. De gierende beerput van Zuid-Holland, waar je niet dood gevonden wilde worden, omdat je lijk onmiddelijk omhoog zou rijzen en een leger van de dood zou leiden, door de wonderen van bodemvervuiling. Natuurlijk allemaal door de propagenda van mijn geliefde vader, die me er ook van overtuigde dat Van Gaal (we hebben het over 1995) voor wereldvrede ging zorgen en Kluivert als ideale schoonzoon voor zijn dochter zag.

Enfin. Tien jaar (jaartje of wat geleden, voor de cijferblinden) en één flinke rondleiding later (Erasmusbrug, oude haven, you know the drill), en Rotterdam werd plotseling het paradijs op aarde. Dat je niet na negenen je huis moest verlaten, dat driekwart van de bevolking jou als 'the man' zag waar Public Enemy-style tegen gestreden moest worden, dat een lentebriesje zorgde voor een dikke smoglaag over de hele stad: het deed er niet toe. Roffa was tof. Klaar.

Inmiddels lag die hele periode weer netjes waar het hoorde (verspreid over 2000 stukjes door mijn schattige disassociatieve hersentjes, waardoor ik de meest bizarre hersenspinselen over walgelijke koopgoten en crackjunks kreeg), en was Rotterdam weer gewoon die ene stad waarbij de Bloods en Crips elkaar met volautomatische geweren achterna hobbelden, als ze tenminste niet overspoeld werden door golven kokend water. Omdat zelfs het rioolsysteem zich los probeerde te maken van die stad, om richting Cappelle of Goes te verhuizen en daar een gelukkig leven te leiden, zo nu en dan bruine drab uitgorgelend als de flashbacks te heftig werden.

Máár! Dat was tot vandaag, waar een combinatie van jelly beans, piercings gezet zien worden op de pijnlijkste plek denkbaar zonder je benen ervoor te hoeven spreiden, aandoenlijke manga-en-warhammer-nerds. fastfoodwokvoer en dat aangevuld met bijzónder aangenaam gezelschap, ervoor zorgden dat de liefde voor die kutstad weer terug is.

Ergo: Rotterdam is puik, en binnen nu en tien jaar sta ik op het dak van een achterlijk hoog marmeren flatgebouw terug te komen op mijn besluit om erheen te verhuizen.
Jippie! O+

Mijn allereerste bruiloft ooit!

Het is dan wel van twee totaal onbekenden, maar toch! Een bruiloft! Aan het ouwe grachie! Met zes uur aan de beste soort herrie die er bestaat!

Nu nog even zien of een wafelijzer als huwelijkscadeau kan tegenwoordig, of een smoking pit-bestendig is, en anderen erover lastigvallen totdat ze me zo spuugzat zijn dat ze me maar meegaan, de hele avond aan de kant staan, en vragen wanneer ze eens 'muziek' gaan draaien ('iets met panic at the disco ofzo!'), en alles komt als vanouds goed!

Hoera!

Inked.

Inmiddels al hopeloos achterlopend maar dan toch: mijn eerste tattoo zit er!

Om meteen alle vragen te beantwoorden (die al tig keer door wildvreemden (sociaal contact D:!) gesteld zijn)). Nee, het doet geen pijn. Ja, het zetten voel je wel. Ja, ik ben er tevreden mee. Nee, hij mag niet gelikt worden. (het stond echt op een site over verzorgingstips, dus ik neem aan dat het een probleem is waar iedereen dagelijks tegenaan loopt).

Qua pijn kun je het vergelijken met een idioot die in een moshpit staat, daarbij vergeet dat hij een brandende sigaret in zijn hand heeft, en vol over je arm rauscht. Even doorbijten, daarna merk je het niet meer, en wordt het zelfs interessant. Kan aan mijn duistere, met leer-en-kettingen behangen, kant liggen, maar ik betrapte me erop dat ik eigenlijk alleen maar zat te 'hihi! als je daar inkt, begint mijn hand te trillen! wat stoer!'-en, als een 43-jarige huisman die per ongeluk in een darkroom terechtkomt en alles met een stralende lach ondergaat. Ofzo.

Dit is 'm dan. In al zijn psychedelische glorie. De schat.

Maargoed, voor iedereen die om een goede shop verlegen zit: bij deze een schaamteloze plug voor Gekko Tattoos. Het zit dan wel in het afvoerputje van Nederland, de clientele bestaat dan wel uit Duitsers die 'ze kaffeeshop' zoeken en plaatselijk grut wat hun voorletters in hun nek willen, omdat ze het anders dreigen te vergeten bij hun inschrijving op het CWI.

Maar toch: die gasten weten heel erg waar ze mee bezig zijn én bezitten complete kunstwerken op hun lichamen. Vaak kun je tattooeerders wel redelijk inschatten aan de hand van hun eigen inkt, en dat gaat hier ook keihard op. Daarbij straalt het gewoon het idee uit dat je in een soort van verknipte, extreem steriele huiskamer zit, waar toevallig een gigantische toonbank in geflikkert is, wat ervoor zorgt dat je het hele proces met een grote grijns op je mik ondergaat.

Dus ja. Gewoon even mailen, en daarna 3 uur reizen. Het is het waard.

Mary-jane in 3 seconden!

Want vrouwen die meer dan twee emoties hebben zijn moeilijk en vreemd en raar, volgens iedere comicbook-nerd ooit!

30 minuten:

64 minuten:


82 minuten:

Goede film though. Dat wel. :)

DIZZEE OP LOWLANDS!

Dizzee Rascal komt naar Lowlands! Dizzee! Op Lowlands!

Dat is goed nieuws, want tot nu toe was er nog akelig weinig boeiends aangekondigd, en nu zet Dizzee het hek wagenwijd open voor allemaal 'hippe' en 'edgy' Britse artiesten die veels te druk zijn met hun mik volgooien met brandy en pillen en meth, terwijl 20.000 man meewarig glimlachen om die gekke Engelsen en hun malligheden!

Dit is Dizzee en hij heeft net te horen gekregen dat hij op Lowlands voor duizenden blanke jongeren mag optreden, die allemaal zijn muziek niet snappen. Dat maakt hem blij. :)

Nu is het hopen dat ze Faithless of Junkie XL of Tiesto ofzo aankondigen, zodat alle cunts daar staan, en alle toffe tenten rustig zijn, en alle artiesten van ons houden, omdat we liever naar hun kijken, in plaats van naar een fluisterende neger en te wachten totdat ze 'God is a DJ' inzetten.

Prioriteiten Schmioriteiten.

Verdulle.

De hele lente bezig geweest met me verheugen op de onofficiële start van het festivalseizoen: Rebellion Amsterdam. 2 dagen lang in de Melkweg leven, tussen schurftige crustpunks, hanenkammen, wat verdwaalde skinheads (die bij iedere 2 stappen moeten uitleggen heus niet een brandbom op een AZC te willen gooien. Gotta love 'em), de hondsdolle vuilnisbakkenhonden van eerdergenoemde crustpunks, bier in halveliter formaat en veel, heel veel lawaai.
Vooral van bands waarbij mijn vader (mits midlife-crisis) met gemak tussen had kunnen staan, maar namen als The Business, The Exploited en UK Subs zijn toch genoeg om een klein zuchtje van opwinding te slaken. Tenminste, als je mínstens een week lang jezelf 'working class hero' hebt durven te noemen, voordat je besefte dat je een schattig yuppenkind was en je een gegronde angst had voor alles met luipaardprint-meubels, nep marmeren tegels in de woonwagen en een vreemde voorkeur voor 'Destinie' als doopnaam.

Maar goed, nu blijkt er opeens iets te zijn als examens. Waardoor Pinkpop, en de Arctic Monkeys en Gogol Bordello (en vast heel veel anders, maar meer dan dat heb ik niet meegekregen) er ook niet inzitten. Darn.

Kortom, de 'oh god wat doe ik om 2 uur hier en waarom begin ik niet eerder'-werkhouding zich nog even door, en dus ben ik de komende weken ook bijzonder druk met het leven van een kluizenaarsbestaan. Dieptepunt qua activiteit. Niet slaan, tenzij het een pets in het gelaat is, om mij tot mijn zinnen te laten komen en tot twee dagen voor de examens in de Efteling te laten overnachten.

Oh, en Something Awful heeft weer bewezen dat het internet met afstand de meest afstompende plek ooit is. Nadat lamlendigheid menig jongensdroom de grond in heeft gestompt, door het staren naar een beeldscherm de magische -6-aan-beide-ogen grens bereikt is (weg F16-ambities), en Nickelodeon niet meer bekeken kan worden zonder terug te denken aan Rugrats..fanart is er nu dit.



Doei.

UNICORN! UNICOOOOORN!

In het kader van 'het is gratis, en het maakt je een beter mens': gay against you!

Een typische internet-hype, waarvan welgeteld 4 mensen oprecht blij worden, 20.383 mensen zich afvragen waarom de eerder genoemde 4 personen ontploffen van geluk , en de overige 5 miljoen luisteraars het afdoen als 'what.'.

Stiekem stelt het ook allemaal niet zo heel erg veel voor. Avant-gardistisch gepruts, met bliepjes en bloepjes, en vreemde stemmetjes, gemaakt door Schotten in konijnenpakken. Bedoeld voor hetzelfde volk wat gelukkig wordt van Japanse pandameisjes (deerhoof : ( ), en de snorrenmonsters die zichzelf CocoRosie noemen.

Gelukkig is er een uitzondering, en dat is Gay unicorn. Wat gaat over unicorns. Die gay worden. Met retro-chique geluidjes en gegil, en veel 8-bit goedheid. Dus gewoon dat downloaden, de hele dag opzetten, en uiteindelijk eindigen als een lichtend voorbeeld voor de samenleving. Omdat je gelukkig wordt van gratis dingen. Hoera!

(oh google image search. You card! :) )

Mijn ouders gaan me hiervoor onterfen : (

Jeuh! Over negen dagen (bijna acht! het is net mijn verjaardag qua nachtjestel-gehalte!) is het zover! Dan ga ik richting Terneuzen, onder de naald. Waarom? Omdat het kán.

Je lichaam is al onhandig, slungelig, buiten-proportioneel op de verkeerde plekken en flubberig als het is, dus beter dat je het ziet als een leeg canvas en er wat van maakt. (Dat, of actief wiebelen en hobbelen in fitnesscentra, maar dat vereist discipline en activiteit, dus bij voorbaat geen optie.)

Binnenkort prijkt er dus het volgende op mijn onderarm:

Het 4F-symbool, wat in het Duits staat voor Frisch, Fromm (jeweet B) ). Fröhlich en Frei. Maar dan formaat 'onderarmbedekkend', wat me kriebelig maakt.
Goed-kriebelig. Sinterklaasavond, voordat je vader betrapt wordt in de bosjes met een jurk en een met goud karton beplakte wandelstok, kriebelig.

Morele steun is al gevonden, foto's zullen ook wel volgen, om het multimediale aspect van dit ding helemaal tot zijn recht te laten komen. En het geeft me weer update-materiaal voor de komende 3 maanden ("oh god, twijfel. Zal bleek eroverheen gieten helpen?"), zodat ik dit ding in leven kan houden! Hoera!

oh wacht

Om het stemmig zwart tegen te gaan (iemand een ander idee? wat betreft lay-out dan, schaap blijft.):






















Een lammetje. Op een varken. De ganzen kijken de andere kant op, want zij zijn doodbang voor de duidelijke overheersing van hoefpotigen over alle andere dieren. George Orwell, eat your heart out.

OH GEE I'M ON THE INTERNETS

Oh hoi!

Om het geheel meteen maar met een uiterst glorieuze start te beginnen: meteen een 'hoi dit ben ik en dit zijn de redenen waarom je dit vanaf nu op religieuze basis moet F5'en!'-post.

Dus! Maarten, hierheen gelokt vanwege het nobele doel om te kunnen fungeren als link-bitch voor bepaalde mensen die geluk vinden in het maken van wollen en uiterst aandoenlijke konijntjes. Naast een gamecube, sokken met gaten erin en heel veel electronica wat het niet echt wil doen (want tv's waar je op moet slaan geven chárme! dat is léuk!) ben ik in het bezit van een attentiespan die niet verder gaat dan een minuutje of 3, 4.

Over die attentiespan ga ik het nog váák hebben, want die attentiespan is de reden dat alles wat pijnlijk blij, kleurig of *shudder*..knuffelig is direct mijn aandacht grijpt. Waarna ik direct in een 'LAMMETJES KIJK LAMMETJES OH GOD LAMMETJES'-rush schiet, terwijl mijn rationele kant het uitkrijst en mij grondig verwenst voor het labiele gedrag.

Tot nu toe is dit een heel narcistisch verhaal, dat besef ik me. Daar ontkom je natuurlijk niet aan, en liever dit dan "TOLD U I WAS HARDCORE"-mensenhaat-posts, maar naast mezelf ophemelen doe ik ook díngen. Ik léés. Ik luister hérrie. Ik kijk fílms. Liefs met zombies. Of junks. Of een combinatie van.
Oh, en ik bezoek ook sites, dus iedere myspace-emo die mij aanspreekt en iedere dag een 'JE BENT EEN UNIEK SNEEUWVLOKJE, HEUS' bericht wilt, mag me mailen. Waarschijnlijk kunnen we best vrienden worden, en misschien is er zelfs ruimte voor een film ofzo, waarna we heel ongemakkelijk tegen elkaar aan schurken, en ik hyperventileer en op je bed overgeef.

Nu slaap, doei.