Roffa is tof!

Jatog!

Toch gaaf om te zien hoe je beeld van een complete stad kan veranderen door één enkele rondleiding. Vroeger, als dreumesje, was 010 namelijk het as van de kwaad. De harige, zweterige oksel van Nederland. De gierende beerput van Zuid-Holland, waar je niet dood gevonden wilde worden, omdat je lijk onmiddelijk omhoog zou rijzen en een leger van de dood zou leiden, door de wonderen van bodemvervuiling. Natuurlijk allemaal door de propagenda van mijn geliefde vader, die me er ook van overtuigde dat Van Gaal (we hebben het over 1995) voor wereldvrede ging zorgen en Kluivert als ideale schoonzoon voor zijn dochter zag.

Enfin. Tien jaar (jaartje of wat geleden, voor de cijferblinden) en één flinke rondleiding later (Erasmusbrug, oude haven, you know the drill), en Rotterdam werd plotseling het paradijs op aarde. Dat je niet na negenen je huis moest verlaten, dat driekwart van de bevolking jou als 'the man' zag waar Public Enemy-style tegen gestreden moest worden, dat een lentebriesje zorgde voor een dikke smoglaag over de hele stad: het deed er niet toe. Roffa was tof. Klaar.

Inmiddels lag die hele periode weer netjes waar het hoorde (verspreid over 2000 stukjes door mijn schattige disassociatieve hersentjes, waardoor ik de meest bizarre hersenspinselen over walgelijke koopgoten en crackjunks kreeg), en was Rotterdam weer gewoon die ene stad waarbij de Bloods en Crips elkaar met volautomatische geweren achterna hobbelden, als ze tenminste niet overspoeld werden door golven kokend water. Omdat zelfs het rioolsysteem zich los probeerde te maken van die stad, om richting Cappelle of Goes te verhuizen en daar een gelukkig leven te leiden, zo nu en dan bruine drab uitgorgelend als de flashbacks te heftig werden.

Máár! Dat was tot vandaag, waar een combinatie van jelly beans, piercings gezet zien worden op de pijnlijkste plek denkbaar zonder je benen ervoor te hoeven spreiden, aandoenlijke manga-en-warhammer-nerds. fastfoodwokvoer en dat aangevuld met bijzónder aangenaam gezelschap, ervoor zorgden dat de liefde voor die kutstad weer terug is.

Ergo: Rotterdam is puik, en binnen nu en tien jaar sta ik op het dak van een achterlijk hoog marmeren flatgebouw terug te komen op mijn besluit om erheen te verhuizen.
Jippie! O+