Jobless! Hey!

Zo ben je iets, en zo ben je niets. Tenminste, in de ogen van de prachtige consumptiemaatschappij, waarin we allen zo gelukkig leven. Opeens ben je veranderd van een koopkrachtig mens naar een parasiet, een uitvreter, een nietsnut. Met de potentie voor een hobobaardje, en dreadlocks, en misschien voor het gemak ook maar een drugsverslaving, om het af te maken.

En toegegeven, hoe wanstaltig geestdodend kut het telefonisch enqueteren ook mocht zijn: de wekelijkse 50,47 maakte veel, heel veel geld. Het verbloemde niet dat werkelijk waar níemand op je zat te wachten, of de keren dat je mensen tijdens een Oranje-wedstrijd moest bellen en je schuimbekkende patriotten aan de lijn kreeg, of de contactarme bejaarden die bijna in tranen uitbarstten als je ze moest vertellen dat ze helaas niet binnen onze doelgroep vielen, maar toch: materialistische bevrediging was puik.

Maar nu kan ik mijn survivalskills perfectioneren! En misschien uit huis gaan, een kraakpand binnenstormen en de rest van mijn leven dumpsterdiven en geëngageerde liedjes zingen, terwijl ik Bob Dylan getormenteerde lijf muzikaal verkracht met mijn valse Spaanse gitaar!
En! En! Een baard laten staan dus!

Helemaal geinspireerd door het folkpunk-wonder dat de drummer van Against me! heet (of nou ja, hij heet Warren maar iedereen noemt hem 'die ene met die baard' of 'die ene drummer die af en toe een woord mee mag zingen en daar verschrikkelijk blij van wordt') kan het nu eindelijk gebeuren!
Tot dusver ben ik niet verder gekomen dan vlas-stoppeltjes, en zelfs die worden telkens weer panisch afgeschoren omdat ik er meteen vier jaar jonger uitzie met die ranzige haartjes overal, maar ooit. Ooit!

Tenzij ik volgende week weer iets nieuws geestdodens heb gevonden, en niet meer hoef te leven van jullie belastingcenten, maar dat zie ik niet echt gebeuren. Eigenlijk.