Oh shi..

"Nosh! Kom ook!" werd gezegd. "Je bent alleen maar even naakt met tweeduizend anderen!" zeiden ze, om me ook zover te krijgen deel te nemen aan 'Dream Amsterdam'.
Een project waar de arty farty voyeur Spencer Tunick foto's van vreemden kan nemen, zonder het risico dat hij weg wordt geslagen door woedende vriendjes, vaders, echtgenoten en potten.

Nou ja, prima. Tuurlijk wilde ik mijn lichaam ter beschikking stellen voor de kunst. Is leuk, tussen duizenden anderen opgekruld liggen, en hopen dat de zon niet nét opkomt op het moment dat de foto gemaakt wordt, omdat de reflectie op je hagelwitte huid te veel is voor iedere drieduizend-dollar kostende groothoeklens. Daarbij, het is vrijblijvend, niemand die me er kan houden. Toch?

Maar nu blijkt het toch écht door te gaan. Blijkt het om half drie te beginnen. 's Ochtends, dat is.
Elementen die je lichaam teisteren en chronische bronchitis naderhand of niet, het gaat dóór.
Het gaat hier verdomme om het belang van de kunst, dan moeten menselijke kwaaltjes als 'waardigheid' en 'schaamte' maar even ondergeschikt zijn.

Die oude man heeft de tijd van zijn leven en zijn hand is op een dubieuze plek. Oh god. :(

De derde lig ik dus opgekruld ergens in Amsterdam van de kou te creperen, terwijl een bejaarde vrouw zich ligt te verlekkeren aan mijn jeugdige achterwerk, en mijn uitzicht bestaat uit een spierwit kraterlandschap met hier en daar wat moedige plukjes begroeiïng.

Zin om mee te gaan? Iemand? Toe? :(