Jobless! Hey!

Zo ben je iets, en zo ben je niets. Tenminste, in de ogen van de prachtige consumptiemaatschappij, waarin we allen zo gelukkig leven. Opeens ben je veranderd van een koopkrachtig mens naar een parasiet, een uitvreter, een nietsnut. Met de potentie voor een hobobaardje, en dreadlocks, en misschien voor het gemak ook maar een drugsverslaving, om het af te maken.

En toegegeven, hoe wanstaltig geestdodend kut het telefonisch enqueteren ook mocht zijn: de wekelijkse 50,47 maakte veel, heel veel geld. Het verbloemde niet dat werkelijk waar níemand op je zat te wachten, of de keren dat je mensen tijdens een Oranje-wedstrijd moest bellen en je schuimbekkende patriotten aan de lijn kreeg, of de contactarme bejaarden die bijna in tranen uitbarstten als je ze moest vertellen dat ze helaas niet binnen onze doelgroep vielen, maar toch: materialistische bevrediging was puik.

Maar nu kan ik mijn survivalskills perfectioneren! En misschien uit huis gaan, een kraakpand binnenstormen en de rest van mijn leven dumpsterdiven en geëngageerde liedjes zingen, terwijl ik Bob Dylan getormenteerde lijf muzikaal verkracht met mijn valse Spaanse gitaar!
En! En! Een baard laten staan dus!

Helemaal geinspireerd door het folkpunk-wonder dat de drummer van Against me! heet (of nou ja, hij heet Warren maar iedereen noemt hem 'die ene met die baard' of 'die ene drummer die af en toe een woord mee mag zingen en daar verschrikkelijk blij van wordt') kan het nu eindelijk gebeuren!
Tot dusver ben ik niet verder gekomen dan vlas-stoppeltjes, en zelfs die worden telkens weer panisch afgeschoren omdat ik er meteen vier jaar jonger uitzie met die ranzige haartjes overal, maar ooit. Ooit!

Tenzij ik volgende week weer iets nieuws geestdodens heb gevonden, en niet meer hoef te leven van jullie belastingcenten, maar dat zie ik niet echt gebeuren. Eigenlijk.

Tripo.

En om deze plotselinge lawine aan activiteit af te maken, en omdat er onherroepelijk mensen zijn die geen idéé hebben waar ik het over had met die eennalaatste update:

Youtube voorziet in Sonische oorlogsvoering-goedheid. Zet die woofer maar heel erg open, dan heb je een fractie van de reden waarom jullie er de volgende keer ook moeten zijn, in plaats van mij alleen tussen de zwervers en toeristen en algemene randfiguren rond te laten zwerven:


Hijak. In de Melkweg.


Goth Trad. En skankende crusthippie. In de Melkweg.

En dit nog.

Wel vreemd trouwens. Veranderd van studie, kennissenkring, buitenschoolse activiteiten, internet/mensen-die-daadwerkelijk-kunnen-zien-of-je-kleding-aan-hebt-als-je-met-ze-praat verhoudingen en dieet (tofu smaakt stiekem níet naar karton, maar gewoon naar saai!), en nog is er eigenlijk niks veranderd.

Nog is het 2 uur, nog moet ik er over een paar uur uit, nog werk ik noest aan ellenlange opdrachten, nog blaast Hüsker Dü door de speakers en is de kans vrij groot dat er straks minstens één ouder in zijn/haar ondergoed mij toe staat te blaffen, nog is caffeïne de bron van tig zenuwtrekjes en inspiratie-momenten, nog maak ik me druk over mijn bestaan en het wereldleed, nog ben ik ervan overtuigd dat ik verdomd-geschikt-zou-zijn-als-trucker dus-waarom-doe-ik-dit-eigenlijk, nog ben ik waardeloos in deadlines, nog moet ik me ervan weerhouden om niet Kerouac achterna te reizen en die hele tyfusbende achter me te laten, en nog weet ik er eigenlijk helemaal niks over te schrijven.

Maar ja. Wat doe je eraan.

Sonic Warfare, mensen!

Amsterdam doet dubstep! En dat kunnen ze!



Vrijdagnacht was het tijd om de helden van Deep Medi Musik in de Melkweg, Nederland te verwelkomen. Short voor Deep Meditation, wat meteen duidelijk maakt wat verwacht kon worden: dubgeluiden alsof ze van een goedkeurend knikkende Scientist zelf komen , soundscapes die zich langzaam ontrollen, en daar bovenop de allesoverheersende bas. Een constante variatie aan geluidsgolven, baslijnen en voortstuwende beats die je keihard in een flinke audiotrip schoppen, om er helemaal gedesorienteerd uit te komen.

Kromestar helaas gedeeltelijk moeten missen omdat ik na welgeteld vier minuten al stond te leunen tegen pilaren die achteraf er helemaal niet bleken te zijn, en een beetje buitenlucht toch wel een must was. Chronisch gebrek aan slaap, overpriced Guinness en hele nare Falafel matchen voor geen meter, en dat is balen, want het broertje van Skream deed het 'm hárd.

Verder speciale aandacht voor Mala, die eigenhandig een emmer spiritus op het vuurtje tyfte. Gewoon, door het publiek perfect aan te voelen, de één na de andere banger op te zetten. Hij deelde uit, het volk vrat vol overgave, en het was goed. Én speciale aandacht voor de geluidsmannen in de Melkweg, die de kunst van het afstellen snappen. Niks piep, niks ruis, gewoon een bas die je letterlijk door je keel voelde gieren. In tegenstelling tot sommige zalen, want het aantal frequenties dat ik waarschijnlijk nooit meer zal horen is inmiddels al op een gemuteerde hand te tellen. : (

Volgende keer weer, maar dan in de Domstad. Want dat station pit toch het best! =D

Liefdadigheid!

Onder het mom van: het is nog zomer, en no way dat we voor kerstmis onze karma zó hebben hersteld, dat we níet op eerste kerstdag sterven aan cholesterol en alcoholvergiftiging:

CHARITY!

Op Fok zijn ze nu bezig met het verzamelen van geld, kauwbeesten, dekentjes, mandjes en van die hele ranzige donkerrode strips die op spek lijken, maar smaken naar verbrand rubber! Wat tof is, want er is niet zoiets als te veel rare pvc-botten die piepen als je er naar kijkt, en waardoor iedere hond volledig van streekt raakt.

Maar waarom zou je het in godsnaam bij een suffe zak Pedigree laten? Het is een asiel, en die hebben beesten, en geen enkel beest vindt het tof om te moeten pissen, terwijl er twaalf katten naar hem zitten te staren, en er rassenrellen ontstaan tussen de Arische Ceasarhondjes en de rare Perzen.
Daarbij, het zijn beesten, en die zitten vol met mogelijkheden, plezier, vreugde, kansen en gekkigheid:

- Je kan Bambi de godganse dag pesten met haar identiteitscrisis, omdat ze geen baasjes had die het fatsoen hadden om haar gewoon Stampertje te noemen.

- Je kan Karel de hele tijd achtervolgen met een camera, terwijl je wacht tot hij met z'n olijke kop eens stilstaat en je lens in loenst, zodat je er "HAI GUYZ WAHTS UP : ) " onder kunt photoshoppen, en voor ongeveer twee hele minuten de held van ieder forum bent! (totdat er iemand komt met een foto van zijn kater die hij vast heeft getaped aan zijn Wii met NUNCHUCKAT erbij, maar dat terzijde!)

- Je kan spastisch "WAT IS ER FABIO? IS TIMMIE IN DE SLOOT GEVALLEN? GOEDE HOND! GOEDE, GOEDE HOND" roepen, iedere keer als het beestje blaft. Om te maken dat je wegkomt, en het beste beest volledig in verwarring achter te laten!

- Je kan je hoop vestigen op Chicky, die een MYSTERIE is, en waarschijnlijk uiteindelijk een gruwelijk misgegaan experiment blijkt te zijn tussen een haan en een Cyperse Poes, om je iedere ochtend wakker te rochelmauwen, waarna ze verwilderd om zich heen kijkt en haar eigen staart aan valt. Yay!

- Je kan het af laten hangen van Rat, als je werkelijk waar geen zelfvertrouwen hebt, en doodsbang bent dat je knaagdier een gloeiende hekel krijgt aan de door jou gekozen naam, en iedere dag van zijn korte, korte leven spendeert aan het verzinnen van plannen om je op gruwelijke wijze dood te maken. Geloof me, dat stadium is deze alláng gepasseerd. Deze gaat meteen voor je complete nageslacht.

- Macho. OH KOM OP MENSEN.

Dus dat! Laat dat hart even spreken, en ga voor de basketcases onder de huisdieren! Het is alsof je gaat daten met een Furry, met het verschil dat deze wel zinderlijk zijn! Hoera!

Lowlands 2007!

Oh wów, Lowlands! Inmiddels is mijn ribbenkast niet meer Werthers Originals-kleurig, slaat mijn stem niet over naar treurig gepiep bij het minste of geringste, en heb ik niet meer de ziekelijke neiging om zomaar praatjes te maken met wildvreemden op straat, want dat doe je alleen als je dement, dakloos of speciaal bent. Of op Lowlands.

Dit jaar was Lowlands er één van de volksfeesten en ontdekkingen. Er werd gemosht, gepolonaist en massaal gecrowdsurfed bij Mala Vita (denk Gogol Bordello, met Italiaanse playboycharme!), Justice werd letterlijk verafgood door Duitse technonichten, C-Mon & Kipsky waren verschrikkelijk stoer en haalden de complete Nederlandse muziekscene op het podium (en overal hoorde je mensen roepen dat zíj ze nog zagen toen ze alleen een draaitafel en een zaaltje van 120 man hadden, uiteraard) en het meest los ging het eigenlijk bij de hiphopdingen. De hele dag zaten de hiphopkids verloren naast de twaalf punkers en negen metalheads (die zich ook afvroegen of 130 euro uitgeven om Motorhead te zien wel écht zo'n goed plan was), tot het Top Notch anderhalf uurtje.

Opeens stond er een tent vol met Freshcotton-shirts te kijken naar Salah Edin ("WHOLLAH, ZIJ DENKEN DAT IK MOHAMMED B BEN, EN IK WEET MAAR NIET WAAROM, TAZ") die begon en Typhoon die eindigde met een volledig murw gebeukt publiek. Waarna de volledige crew het publiek inging, en Jawat zelfs kwijt raakte. Briljant!

Daar tegenover stond bijvoorbeeld de complete zaterdagnacht. Mojo was zo tof geweest om de X-ray in te ruimen voor een Dubstep-nacht van jewelste, en dat was wel zo netjes. Het is en blijft één van de weinige écht spannende nieuwe genres van deze maand, en dat werd nog even bevestigd door Shackleton. Opeens veranderde de meest intieme loods van Lowlands in een volledig eigen universum, waarin een kleine driehonderd man hun feestje vierden. Een extreem minimalistisch, duister, op je onderbuik-drukkend feestje welteverstaan, want het ging díep.

(En toen kwam Mary-Anne Hobbs, en die sprong wat, miste de helft van haar overgangen, sprong nog wat, en ging halverwege maar over op de grime, voor de twee-en-een-half-neger in het publiek. Dat was ook leuk!)

Mary-Anne met 2000 euro aan apparatuur. What a card! :)

Verder zijn alle acts die meer dan vier nullen vroegen om er te staan héél erg vermeden, heb ik een complete comedy-show in heel slecht Engels vertaald voor een verdwaalde Schotse (want waarom zou je in gódsnaam Tool gaan zien, als je ook die ene kale van de Lama's over vreemdgaan kan horen praten?), was Sonic Youth echt heel erg goed en bejaard en was de camping als vanouds een teringbende.
Sinterklaas was er, er werden vuilniszakken met water op iglotentjes gelanceerd (wat ongeveer hetzelfde effect had als een clusterbom op een Soedanese plaggenhut gooien, maar dat terzijde), er liep een meisje volledig van de wereld de potloodventer uit te hangen, en mijn buurman (en metgezel, partner in crime en egoistische cunt) had hele slechte seks, op het moment dat ik eindelijk in mijn happy place zat om 5 uur 's nachts. Niet met het exhibionistje, dat niet.

Het was goed. Volgend jaar weer. En foto's heb ik niet, maar die jat ik de komende tijd her en der wel van de twee miljoen cameraploegen die stonden te wachten op bevallige jongentjes en meisjes die modderorgies gingen houden.

Doei!

Kwijlen over Typhoon!

Hallo, ik ben Maarten, en ik ejaculeer verbaal over Typhoon heen, omdat zijn album best erg goed is.

De reden dat Typhoon die 3voor12 award mee naar Zwolle moet nemen is simpel. Zo simpel zelfs dat het eng en uitgekauwd en haast te voordehandliggend klinkt. Typhoon is eindelijk de bevestiging, dat de Nederlandse hiphopscene daadwerkelijk volwassen geworden is.

Dat voelt als een cliché, en dat is het eigenlijk ook. Al sinds Def P in een kotskleurig trainingsjack Osdorp onveilig maakte werd geroepen dat de hiphopscene volwassen aan het worden was, en sindsdien is dat niet veranderd. Bij iedere Extince, iedere Brainpower en vorig jaar nog Opgezwolle, halen de critici het weer onverminderd enthousiast uit de kast. Alsof er niets geleerd is van alle voorgaande keren dat een lyrisch begaafde mc als gedoodverfde Messias binnengehaald werd, met alle opgeklopte verwachtingen van dien.

Want ondertussen? Ondertussen zitten we opgescheept met de Telegraaf, die van mening is dat niet een combinatie van wapens en een schrijnend gebrek aan relativeringsvermogen zorgt voor de dood van half Rotterdam-Zuid, maar RAP BATTLES verantwoordelijk zijn. Ondertussen associeert heel Nederland hiphop nog steeds met Ali B, voert Lange Frans schijnheilig iedere rouwstoet, Jetix awards-show en kelderhok-gangbang aan, terwijl de Partysquad op de achtergrond met de tongen uit hun bek hun zoveelste eufemisme voor ‘kapot naaien’ lanceren.

Daarom verdient Typhoon’s debuut het om uitverkozen te worden tot beste album van de afgelopen 2007. Niet zozeer omdat de beats van een ongekend hoog niveau zijn, of omdat de hele Zwolse garde als vanouds zijn ding doet .

Die award is verdiend omdat Typhoon er in slaagt om moeiteloos de complete Nederhopscene van puberteit naar adolescentie te schoppen. Zonder te braggen, zonder zich enorm bewust te zijn van zijn eigen kunnen, zonder het nodig te vinden om te patsen met criminele verledens, foute vrienden en opgeknapte schroothoop-BMW’s. Maar gewoon, door zichzelf bloot te geven aan de luisteraar, zijn bevindingen en observaties te delen én door toe te geven dat hij weliswaar de vraagtekens zet, maar ook niet altijd de antwoorden klaar heeft.

Juist die ogenschijnlijke zwakte is het toppunt van volwassenheid, en dat plaatst hem ver boven zijn taalgenoten die liever het politiek correcte Knevel-vingertje hanteren, om vervolgens zelf met een honkbalknuppel wat schedels te splijten. Typhoon biedt een veelgezocht alternatief voor de dromers, denkers en schrijvers, precies zoals al die andere Hiphop-wonderkinderen eerder deden. Zonder ooit op de platgetreden paden rondom Zwolle te komen, en dat is iets wat respect afdwingt.

Bij deze.

Nu maar hopen dat ze het op de VPRO ook waarderen, en ik niet voor één of andere rare indieband met gitaren en baarden en scruffy hair had moeten gaan, want dan baal ik.