En die pasta!

We gaan door met de metroman-koers, want dit is een stúk makkelijker te schrijven dan een beschrijving over iedere vorm van lichaamsvocht dat ik verloor toen ik de nieuwe Bad Brains hoorde, of een borderline xenofoob-maar-toch-knuffelig verslag over de mensen met wie ik samen werk!

Dat, en we hebben pesto-pasta gedaan, en dat verdient ook zijn eigen ongemakkelijke driehonderd woorden met drie phonecame foto's erbij!

Volgens het recept moest er een vijzel gebruikt worden, maar in de meest fancy, twee hypotheken kostende keuken was er niet zoiets als een kom-met-een-stampding. Dus hey, kom-met-juslepel. Wat bewijst dat ik kan overleven in een post-apocalyptische wereld die overheerst wordt door kakkerlak-berijdende nazi's!



Die olijfolie en parmezaanse kaas erbij, zodat het er níet uitziet als pijnboompitten-met-knoflook, maar drassige pijnboompitten-met-knoflook.. Heuj!

RESULT.
Of nou ja. Verhoudingen die nergens op sloegen, maar de parmezaanse kaas smaakte zo sterk dat het weer enigzins goed kwam. Op een soort-van-halfslachtige manier.

Oh well, dit wordt nog tweehonderd keer gedaan totdat ik dit onder de knie heb, en door kan naar het volgende gerecht!